"μες σε σχολεία, μέσα σε πανεπιστήμια..."

Πατάω το χώμα με τρεμάμενα θέλω. Αυτό το μέρος με οδηγεί στην παράνοια. Δεν ανήκω εκεί. Δεν ξέρω αν προσπάθησα όσο έπρεπε ή αν είμαι η πιο αταίριαστη στο τοπίο μεταξύ εκείνων που βρέθηκαν εκεί μέσα από απλή συγκυρία. Οι συγκρίσεις δε με βοηθούν όπως δεν έχει νόημα να με βοηθήσει κανείς απ’ έξω. Είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση. Και κάθε φορά που αναγκάζομαι και μιλάω αθετώ μιαν υπόσχεση, αλλά δε γίνεται αλλιώς, γιατί δεν ακούω τις σκέψεις μου. Θέλω ν’ αγαπήσω, έστω τελευταία στιγμή, τα μπετονένια δρομάκια. Να φύγω από ‘δω μέσα όσο το δυνατόν πιο αθόρυβα, παίρνοντας τουλάχιστον ένα πολύ μικρό μέρος από αυτά που έχω ήδη ξεπληρώσει και θα συνεχίζω να πληρώνω. Πρέπει να τ’ αγαπήσω, γιατί δεν ξέρω να το κάνω αλλιώς και γιατί, όσες φορές κι αν πατήσω κάτω τις φυσικές μου ροπές, όλος μου ο κόπος κάπου σκαλώνει.

Ένας πανικός με διώχνει, με αχρηστεύει, με εκμηδενίζει.
Δεν είναι πάντα εύκολο να αποσυνδέσεις τη αγάπη σου για κάτι από εκείνα που νιώθεις πως έχει να σου προσφέρει. Κι είναι πάντα δύσκολο ν’ αγαπάς αυτό που δεν αισθάνεσαι ικανός τίποτα να του προσφέρεις.

Κι η αλήθεια είναι πως είμαι πελαγωμένη.
Κι έτσι πάλι γκρινιάζω.