"το αίμα δεν..."

Έχω στοιχειώσει το σπίτι τους τελευταίους δυο μήνες.
Όλο προσποιούμαι πως κάτι άλλο κάνω από εκείνο που με απασχολεί. Κι είναι ύπουλη τακτική, ξέρεις, γιατί μετά σε πιστεύεις και, όταν καιρό αργότερα ρωτάς «τί έκανα σ’ εκείνη τη φάση της ζωής μου;», δε θυμάσαι ούτε ποιο ψέμα πιπίλιζες στους άλλους ούτε ποια αλήθεια προσπαθούσε να καλύψει.
Γυρεύω να τινάξω από πάνω μου το παραμικρό θολό και αμφίβολο. Τις σκιές που μοστράρουν στις δραματικές μου καταθλίψεις, τα soundtrack-βάλτους, τα αυτοανατεθειμένα πένθη.
Ο χαρακτήρας των ανθρώπων είναι γιαπί πρώτης τάξεως.
Το μακρόσυρτο άλφα-αμανές στο τέλος της λέξης «φωτιά» οριοθετείται στην αποφώνησή του από ένα ουρανικό χι, δένοντας ένα «αχ», αφημένο για πρώτη φορά στο τέλος κι όχι στην αρχή,
όπως σχεδόν πάντα.
Επιλογικός καημός. Προσωρινά –τουλάχιστον- τελεσίδικος.