"τάχα δεν έχεις καταλάβει...."

Δεν ξέρω το πώς, αυτό το τραγούδι με ρίχνει πάντα σε ακαταλαβίστικα κλαμματάκια. Δεν καταλαβαίνω καν τι λέει.
Η ποιήτρια, ο Βασίλης, το σαξόφωνο ή η δεύτερη της Γαλάνη στο δεύτερο ρεφραίν...
Δεν καταλαβαίνω τίποτα.

ΑΡΤΕΜΙΣ
Δε θα σε βάλω εγώ ποτέ να μαγειρέψεις,
θα 'μαι κοντά σου μοναχά σαν με γυρέψεις
μετά θα φεύγω πάλι να μ'επιθυμείς

Δε θα κρατήσω μαύρη τσάντα στο γραφείο,
ένα φτερό γυπαετού θα έχω λοφίο
στη λεγεώνα της πιο ένδοξης τιμής

Άρτεμις, θεά των κοριτσιών,
φόβιζέ με μ'ασημένιο τόξο
Απ' τις ψευτονίκες των αντρών
κι απ' τη θλίψη που χουν
να 'μαι απ' όξω.

Δε σ' έχω δίπλα μου για να 'χω να ζηλεύω
πέτα τα πέπλα σου στα δάση που χορεύω
να σε λατρέψω όλη νύχτα σαν φρουρός

Με τις δερμάτινες, τις βρώμικές μου μπότες
έσπασα μέσα μου και είδωλα και πόρτες
να σ'αγκαλιάσω σαν το χώμα καθαρός

Άρτεμις, θεά των κοριτσιών,
φόβιζέ με μ'ασημένιο τόξο
Απ' τις ψευτονίκες των αντρών
κι απ' τη θλίψη που χουν
να 'μαι απ' όξω.

Δήμητρα Γαλάνη-Λίνα Νικολακοπούλου