"...he kept her on a leash..."

Είναι η ώρα που πρέπει να στύψω το μυαλό μου. Σκίζω μια κόλλα χαρτί και την κάνω κομματάκια, κοιτάζω τον καφέ να φουσκώνει και να χύνεται, το φως που άναψα για να βλέπω σε λίγο θα με ζαλίσει και θα αποκοιμηθώ.

Όσο εύκολα λες “δεν αντέχω άλλο” τόσο σκληρό είναι όταν ανακαλύπτεις πόσο ακόμα αντέχεις.
Είμαι ανεπαρκής στο να κλείνω τις πόρτες πίσω μου.
Είμαι ανίκανη να εμποδίζω τους ανθρώπους να μπαίνουν στη ζωή μου. Είμαι ανέτοιμη να δεχτώ τις ώρες που οι πράξεις και οι κουβέντες σου θα μου πετάνε στα μούτρα ότι δεν κατάλαβες τίποτα από μένα.
Δεν ξέρω το πώς. Είμαι ανώριμη γι’ αυτό.
Γιατί θα πρέπει να βάλω τις φωνές. Και δεν το αντέχω. Γιατί με νοιάζει και γιατί θα πονάω πιο πολύ από σένα που δε θα ακούς ούτως ή άλλως. Και θα ξαναμπείς στη ζωή μου με το έτσι θέλω. Στερώντας μου το χώρο που σου ζητάω. Που δικαιωματικά μου ανήκει.
Και στ’ αλήθεια δε μου λείπεις και πέταξα και το παλιό ντοσιέ με τις κόλλες. Αλλά είναι κι άλλα που δεν έχω ξεχάσει και που προσπαθώ να τα κάνω να ξεθυμάνουν. Όχι επειδή με μαστίζει κάποια αιματηρή νοσταλγία, αλλά επειδή με αναταράσσουν με τη σύγχυση των κακώς κειμένων. Μου τσαλαπατάς τις ελπίδες για τη ζωή που δε θες να μ’ αφήσεις να ζήσω. Επειδή δε μ’ αγαπάς.
Και φοβάμαι. Γιατί δε με παίρνει να χάσω τα εικοσιπέντε όπως τα δεκάξι. Και σκηνοθετικά να το πάρεις, πώς να αντέξω να μην έχω δικαιολογία να μου πω.

Κλείνω το μωρό που κλαίει στην αγκαλιά μου και κουνάω ψιθυρίζοντας το παπάκι ρυθμικά το σώμα μου.
Δεν είναι λύση. Αδυναμία είναι.