"στις θημωνιές..."

Στην σπονδυλική στήλη ένα ήσυχο ρεύμα και το αριστερό φρύδι στον αέρα.
Σαν τ’ αυτιά των σκύλων και τις καρδιές των ερωτευμένων παιδιών.
Το άλμπουμ με το μαύρο εξώφυλλο και τις σκιές.
Παλιά πράγματα που ο χρόνος δεν τολμά να αγγίζει.
Γνήσια χαρτονομίσματα πληρώνουν το λογαριασμό της χθεσινοβραδινής αδικαιολόγητης βίας*.
Έχω μια σακούλα με πράγματα που δεν πρόκειται να επιστρέψουν εκεί όπου ανήκουν και μια ανάγκη να ανήκω που σταδιακά εξοβελίζω, όχι μόνο από φόβο.
Και δεν εννοώ να αποτελέσω αίτιο κανενός βίαιου αποτελέσματος.
Ο Σίμος όταν με μάθαινε – και καλά- να οδηγώ μου είχε πει το εξής σοφό:
« όταν βλέπεις και μαζεύονται πολλά αμάξια στη διασταύρωση, χάιδεψε λίγο φρενάκι, δώσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου, να δεις για πότε θα ανοίξει ο χώρος, μην πας και πέφτεις πάνω στους άλλους και στριμώχνονται όλοι.»
Σοφός ο δάσκαλος, να οδηγώ δε μ’ έμαθε μόνο.

Σήμερα αισθάνομαι τη φωνή μου υπέροχα, θα τραγουδούσα ευχαρίστως.

_____
*:χθες το ξημέρωμα γυρνώντας σπίτι θυμήθηκα συνειρμικά αυτό και ήταν βέβαια Μίσσιος, από "τα κεραμίδια στάζουν":

"η εξουσία ξεβράκωτη, χωρίς σταγόνα πνεύμα και ερωτισμό..."

So it felt, πες με ψυχαναγκαστικιά, το δέχομαι.