"Με λένε..."

Ζωή – άλλων, αλλού κι εδώ, εδώ κι αλλού, άλλοι.

Βιαστικά αυτολογοκριμένη, στη ζούλα και αποσπασματικά υιοθετημένη, συστηματικά ευνουχισμένη υποχρεωτικά κατ’ εκλογή. Εκτιμημένη σε νομίσματα μη συμμιγή, πλειοδοτούμενη ακριβά, πουλημένη φτηνά, ξεπληρωμένη πολλάκις, ισοβίως οφείλουσα. Εν ριπή οφθαλμού μόνον απαστράπτουσα, κυκλοθυμικά χειροδικώντας κατά παντός υπευθύνου και ανευθύνου και κατά παντός αποποιουμένου των ευθυνών του και κατά πτωχών, τω πνεύματι και τω σώματι και τη ψυχή. Χαοτικά συντελεσμένη στο μέλλον, στην ψύχρα ψυχορραγώντας για την πλάκα και για το στυλ και για το κωλόσπιτο στη θάλασσα. Δραματική και άδικα κομμένη στα προκριματικά φεστιβάλ κινηματογράφου, γνήσια θεατρίνα κονσοματρίς, ξιπασμένη ιαχή στη μέχρις εσχάτων μονομαχία των δίδυμων γιών της. Χαρτί ολκής παραμένον σε αχρηστία σε κρίσιμη παρτίδα, άρδην νανουριστικό παραμύθι αρχικά προοριζόμενο για βιογραφικό σημείωμα.

Ακούραστα εξαντλητική από εγωισμό, πρωταρχικά αιτιοκρατούμενη- εξ’ ορισμού- μέχρι τελικής πτώσεως και κατόπιν αυτής.

Ούτε ρήμα ούτε «αγαπάω» ούτε ευκτική του μη πραγματικού. Ούτε (τίποτε) ουσιαστικό.

_________
υ.γ.1: μετά θυμήθηκα:

και απόρησα, πώς γίνεται να μην υπάρχει ούτε ένα τραγούδι για τέτοια σφιγμένα χείλια.

υ.γ.2: η Οδύσσεια δεν είναι το θηλυκό γένος κάποιου αντρικού ονόματος.