"καμία φωνή, καμιά σιωπή..."

Έρχεται και φεύγει χωρίς θόρυβο. Όποτε με θυμηθεί. Σαν τέλεια εντυπωμένη μπαλάντα που πλέον θεωρείται κλασσική. Όποτε με θυμηθεί, για λόγους που δεν καταλαβαίνω και που εγωιστικά αρνούμαι να διαπραγματευτώ. Από φόβο, από μια αυθόρμητη τάση για οικονομία βίου, από δειλία, μην τεθεί σε κίνδυνο μια υποτιθέμενη προσωπική ισορροπία. Θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα πει «έλα ρε» ή «ζεις;». Αν το σηκώσω. Και λίγο αργότερα θα κλείσουμε με μια ακόμη ανώφελη περίληψη περιττών πληροφοριών στο ιστορικό, χωρίς να προλάβω να ρωτήσω «τί με θέλεις;», σαν από ένστικτο αυτοσυντήρησης, μη λάβω απάντηση. Με μια κενή ανακούφιση, χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα και σαφές αντικείμενο, σαν το άγχος του ομιλητή μετά τη λήξη του χρόνου του, ενώ η ομιλία απλά αναβάλλεται επ’ αόριστον.
Και με πολλές βασανισμένες υποθέσεις για τις σκεψούλες πίσω από τα όμορφα μάτια και τη σπασμένη φωνή. Κι όλο τρέμω τί θα μου συμβεί αν τις μάθω.
Κι όλο καλλιεργώ το χωραφάκι μου, που μετράει μεσοδιαστήματα υποτυπώδους ζωής, διαλείμματα ανάμεσα σε βουβές βόμβες.