"...It's then I'll uproot the red, red rose, and plant a willow tree...."

Μισό φεγγαράκι. Άγιος φεβρουάριος παρανάλωμα του πυρός. Επίφαση λογικής το συμβατικό καρναβάλι των ευπίστων. Τους κοροϊδεύω. Ντετερμινιστικές θεωρήσεις ασυλλόγιστων ακολουθιών –το χρωστικό αποτύπωμα του ελληνικού στο σκασμένο έσω του κάτω χειλιού είναι μία. Κάθομαι εδώ και κάθομαι. Η δικτατορία των δισύλλαβων γυναικείων ονομάτων πάνω μου. Καρφωμένη στην ίδια καρέκλα καρφώνοντας την ίδια σελίδα του ίδιου βιβλίου μη με πετύχει το κρεβάτι πριν τον ύπνο γυρεύω να ορίσω τους όρους της παράδοσής μου – οι λέξεις που καμιά φορά καμπυλώνουν ασυνήθιστα σα για να αγκαλιάσουν είναι μία ακόμη. Αν πρέπει να σε εξοστρακίσω από την εγκαθιδρυμένη συνείδηση δεν είναι που είσαι χαμένη υπόθεση, αλλά που δε φανερώνεις διάθεση να σωθείς. Κι αν διέθεσα το εμαυτό σώμα σωστικό συνεργείο, αν όχι για όλες τις νύχτες, τουλάχιστον πάντως για κάποιες, ήταν για να δω ξεκάθαρα "τη σάρκα να γίνεται τροφή του μη περαιτέρω". Να ανοίγει κρατήρες στην ψυχή ελλείψει προσλαμβανουσών στοργής και λανθανόντων των μηχανισμών της δοτικότητος· και η ψυχή στα δόντια σαν το αγορίστικο κυκλωμένο κορμί του χαμένου ποιητή με τα κλαδιά στο κεφάλι.