<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d6653848\x26blogName\x3dLes+soucis+graves\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dSILVER\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://lessoucisgraves.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://lessoucisgraves.blogspot.com/\x26vt\x3d-8907436917196501843', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 28, 2013

"Too bad the burial was premature."

Το δύσκολο στα πρωινά είναι να μην ξεχάσεις πόσες κουταλιές καφέ έχεις ήδη βάλει στο μπρίκι. Με τις αυτοματοποιημένες κινήσεις ποτέ δεν μπορείς να είσαι σιγουρος, αν δεν είσαι πλήρως εν εγρηγόρσει. Όχι όχι. Το δύσκολο είναι να βρεις κουράγιο να πας ως το μπρίκι. Βέβαια το να ξεχαστείς και να σου χυθεί ο καφές και μετά να πρέπει να καθαρίσεις το μάτι της κουζινας με μισό μάτι ανοιχτό κι άλλο ενάμισο υπνωτισμένο είναι κι αυτό ένα πραγματικό δράμα. Όχι. Το πιο δύσκολο είναι να βγεις από το κρεβάτι. Κάποτε έλεγα πως αξίζει να έχεις ένα σύντροφο μόνο και μόνο για να σου στέκεται στο θέμα πρωινός καφές. Είναι αποκαρδιωτικό να έρχεται αντιμέτωπος ο άνθρωπος με τις μαλακίες που έχει κατά καιρούς πει. 

Δε θα συγχωρέσω κανέναν. Από αυτούς που με άγγιξαν και από εκείνους που δεν το θέλησαν ή δεν το κατάφεραν δε θα συγχωρέσω κανέναν. Για κάποιο καιρό ακόμα τουλάχιστον. Θα το κρατήσω αμανάτι σε όλους. Γι' αυτό που λέει ο Χέλντερλιν ότι είναι πιο καλά να κοιμηθείς παρά να βρίσκεσαι έτσι χωρίς σύντροφο και να επιμένεις τόσο.

Έσπασε η ψυχή μου να περιμένει το αεροπλάνο που θα ερχόταν για να φύγει λίγο αργότερα. 

Εκδηλώνω αφόρητη δυσανεξία στους ανθρώπους που έχουν ή βρίσκουν πάντα κάτι να πουν. Αυτή είναι μια απολύτως μεροληπτική κρίση που αδυνατεί να βγει από τα όρια του εαυτού της. Πολιτικές σκέψεις για την ατομικότητα και τη συλλογικότητα πάλι. Γι' αυτό το απολύτως προσωπικό χαρακτηριστικό που σου αποκαλύπτει εναργώς ποια είναι η ακριβής σου θέση ανάμεσα στους άλλους. Δεν είναι αυτή μια πολιτική σκέψη; Τουλάχιστον ειναι λίγο περισσότερο πολιτική από εκείνη τη σκέψη ότι τώρα που βάφτηκε ο τοίχος λευκός στο ελληνικό πανεπιστήμιο πρέπει να οργανώσουμε ένα κίνημα να τον λερώσουμε; 

Έχω μεγάλο κρεβάτι και χωράει όλα τα βιβλία μου. Το λάπτοπ, που βέβαια τώρα ειναι μικρότερο, χαρτιά, μολύβια, στυλό. Όλα. Κοιμούνται μαζί μου. Έχω και μελανιές παντού. Δεν το έχω μάθει το καινούριο σπίτι και προκύπτουν αναπόφευκτες προστριβές. Ο γείτονας δυο ορόφους κάτω πίνει από την Παρασκευή το μεσημέρι ως το Σάββατο το βράδυ και την Κυριακή κοιμάται. Κάποτε ακούω τα δυο σκυλιά του να κλαίνε από εγκατάλειψη. Και οι διπλανοί μου έκαναν σεξ χθες στις 10.28 ακριβώς.