<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d6653848\x26blogName\x3dLes+soucis+graves\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dSILVER\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://lessoucisgraves.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://lessoucisgraves.blogspot.com/\x26vt\x3d-8907436917196501843', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Δευτέρα, Νοεμβρίου 28, 2005

σκάντζα βάρδια

-Κοιμάμαι. Είναι καιρός που κοιμάμαι.
-Τί ωραία που είναι τα μαλλιά σου. Άσε με να τα καθαρίσω από το αλάτι.
-Όχι.
-Γιατί γλιστράς από τα χέρια μου; Πού είσαι; Έχω καινούριο tattoo να σου δείξω. Μην ξυπνάς... Έτσι όπως είσαι, θα σε βάλω φιγούρα στην πλώρη... Κοριτσάκι. Πιάσε με από το χέρι να μου δείξεις τον κόσμο.
-Δεν έχω χέρι. Δεν υπάρχει κόσμος.


Νίκος Καββαδίας, "Βάρδια"







~*~

μετά από δυο χρόνια κοντά, καληνύχτα.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 23, 2005

"....τρίζουν αρμοί σαν οδυρμοί....

....κι απλώνει η νύχτα σεντόνια δίχτυα...."


_____
ή "άδεια τ'αμπάρια" ή "κατάθλιψη στο παρκέ (πάτωμα)".

Σάββατο, Νοεμβρίου 12, 2005

"ωχ ωχ ωχ...."

Today is the day...
...today is the day...
......today is the day...

υ.γ.:ελπίζω να μην κάνω λάθος.

Τρίτη, Νοεμβρίου 08, 2005

"...και προβοκατόρισσα..."

Νιώθω ένα καταναγκάστικό βάρος να φεύγει από πάνω μου και δεν είναι τα δύο κιλά που έχασα από την προηγούμενη δευτέρα.

___
-Μήτσο, τη βάρδια θα στη φέρω στο κεφάλι, έχεις δίκιο.
-Ελίζα, αφιέρωση στο κρασί σου το 5 από το δίσκο που ακούω.
-Αθηνά, άμα σου πω συγγνώμη για όλα, να ξέρεις ότι μετράει, γιατί ξέρω για τί μετανιώνω.
-Κούλα, πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 02, 2005

"...μονά στη στροφή..."

Με βρίσκω μέσα σε πράγματα δικά μου, που δεν αφορούν κανέναν από τους ανθρώπους που με περιβάλλουν, να ασφυκτιώ κάτω από την πίεση του βάρους μου, που κανείς δε δείχνει πρόθυμος – και γιατί να το έκανε άλλωστε; - να συμμεριστεί. Μέσα σε νυχτερινά κέντρα με δόλιο ήχο και διαολεμένο κλιματισμό να κάνω προσπάθεια να αρθρώνω δυνατά και καθαρά ανάμεσα σε γνωστούς, μέσα σε γραφεία και υπηρεσίες να κάνω μεταβολή και να επιστρέφω μέσα.

Οι εργατοώρες στο διάγραμμα της οργάνωσης είναι μονές, μη αλληλοεπικαλυπτόμενες. Το συνειδητοποιώ με τρόπο μάλλον παράπλευρο, τη βοηθεία συνειρμού παντελώς αλλοπρόσαλλου, αποχαιρετώντας άλλον έναν άνθρωπο από αυτούς που μοιραία έρχεται η ώρα που δεν μπορούμε παρά να δούμε ότι δε χωράμε στη ζωή τους. No hard feelings, απλά συμπίπτουν χρονικά η έλλειψη χώρου, από τη μία και η αδυναμία/ αναπηρία/ απροθυμία προσωπικού ανασχηματισμού και επαναπροσδιορισμού και επανατοποθέτησης. Κι έτσι δε χωράμε.

Α,ναι, «μονά στη στροφή».
Από τότε που ο κόσμος μου έπαψε να έχει σκεπή και μ’ έστειλαν να ψηφίσω, κάτι πράγματα που πίστευα για σχήματα λόγου έγιναν κυριολεξία. Κι όταν σκοτείνιασε οι σκιές χάθηκαν. Τσαλακώθηκαν οι γοητευτικές τους πτυχώσεις. Μόνος στην κυριολεξία. Φιλολογική μελέτη. Άπλωμα του χρόνου σου που μετράει τη ζωή σου και που η ζωή σου τον μετράει, ξόδεμα σε παιχνίδια του λόγου. Και το ρημάδι δε μηδενίζει ούτε σβήνει ούτε κάνει παύση. Και ο λόγος στάσιμος. Σε ξεμοναχιάζει με δυο τρεις σταθερές όπου σε βρει. Όπου με βρει. Με βρίσκει. Τόσες πολλές ώρες μόνη. Τόσες πολλές και φροντίζω να αυξάνονται και δε θυμάμαι πώς κάναμε φίλους στο νηπιαγωγείο και θέλω ένα φίλο που να χωράει μέσα στην τσάντα μου και να τον κουβαλάω μαζί μου εκεί που δειλιάζω να πάω κι όλο με στέλνουν μόνη, εκεί που μένω μόνη να με μετρήσω κι όλο δειλιάζω, ένα μικρό ανθρωπάκι σαν τα ψεύτικα κατοικίδια που ζουν μες στα κινητά, να με φροντίζει να μη μένω μόνη.

____
now playing: "Η ζωή των άλλων", με ιδιαίτερη έμφαση σ'αυτην που είναι για μας και όχι την των άλλων...