<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d6653848\x26blogName\x3dLes+soucis+graves\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dSILVER\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://lessoucisgraves.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://lessoucisgraves.blogspot.com/\x26vt\x3d-8907436917196501843', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Παρασκευή, Νοεμβρίου 26, 2010

"λιγάκι κρέμα φράουλα"

Ο Αντώνης είναι ένα μέτρο κι ένα μίλκο. Τρέχει και ίπταται στον αέρα και τους πολεμάει όλους με τα μολύβια του. Πέφτει και χτυπάει χωρίς όμως να κλαίει κάθε φορά. Κάνει σαματά για να φάει το κίντερ έκπληξη κι όταν ανοίγει το δώρο του βαριέται και το παρατάει. Απλώνει τα μικροσκοπικά του χέρια για να με αγκαλιάσει και ακουμπάει το κεφάλι του στην κοιλιά μου για να του αγοράσω τυρόπιτα, έπειτα το ξεχνάει. Έχει τις πιο γυριστές βλεφαρίδες και χαμογελάει πονηρά. Σήμερα δεν ήρθε ούτε να με αποχαιρετίσει και από Δευτέρα φυσικά δε θα με θυμάται.

Κυριακή, Νοεμβρίου 21, 2010

"abrazos rotos"

Υπέκυψε στο κρεβάτι ντυμένη τα ρούχα της, εξοντωμένη από τους θανάτους της ημέρας. Δεν έδωσε σημασία στο φιόγκο που έδενε το φόρεμα πίσω από τη μέση της. Μόνο το χάραμα κατάλαβε πόσο πολύ την ενοχλούσε αυτός ο δύστροπος κόμπος. Μόνο στο πρώτο φως της μέρας ένιωσε πόσο λάθος είχε κάνει. Τότε θυμήθηκε το παραμύθι με την πριγκίπισσα και το μπιζέλι, όταν όλοι θα ζούσαν καλά κι εμείς καλύτερα.

Τρίτη, Νοεμβρίου 09, 2010

"this he said to me"

Πέμπτη, Νοεμβρίου 04, 2010

"κι ένα κομμάτι σώμα κατεδαφίζεται"

Ιδανικά στις δύο τη νύχτα σε καλώ στο τηλέφωνο για να εκτονώσω τον πανικό μου. Εσύ με αποσυμπιέζεις και χαμογελάς μακρόθυμα, γιατί μόνο εσύ μπορείς, έπειτα σκέφτομαι πως θα έρθεις να με σώσεις κι η φαντασίωση κάπου εκεί διακόπτεται, καθώς υπαγορεύει αυτή η νεοφερμένη συνήθεια που ευνουχίζει κάθε συλλογισμό που προμηνύεται επώδυνος, όπως η ζωή που λήγει άδοξα ή η σωτηρία που δεν ξέρουμε εις τί συνίσταται κι έτσι αποσιωπούμε το αίτημά της, γιατί είμαστε μεγάλα παιδιά –που χρειάζονται πολλά δάχτυλα- κι έχουμε μάθει να προσέχουμε τί ευχόμαστε. Νέα σου δεν έχω. Κατόπιν ανοίγω ένα μπουκάλι κρασί.

Το μυαλό πιέζεται να φτιάξει ένα σχήμα. Μια γραμμή ξεκινάει να γράψει με κόπο. Δεν μπορεί να κλείσει. Δε διακρίνεται κάποια συστηματικότητα. Καμία σκοπιμότητα. Μια τυχαία, ανοιχτή γραμμή, σα μια γραμμή χωρίς καμία φιλοδοξία.

Γλαροπούλια στο roof garden του Θεαγενείου κι αυτό το ανεμπόδιστο γαλάζιο χλευάζει τις ζαρωμένες υπάρξεις που παλεύουν να συγκρατήσουν τη ζωή με τα νύχια τους παροπλισμένες κάτω από τις στραβοφορεμένες περούκες. Λείψανα του πρότερου βίου. Ερωτήματα ορισμού για το ανθρώπινο και το απάνθρωπο. Το θυμικό στέκεται σε απορία. Η διάνοια παρεμβαίνει στις αισθητηριακές εκκρίσεις ή το αντίστροφο.

Γλιστράω στις στιλπνές σελίδες του Λάγιου. Κάπου προτάσσει εκείνο το στίχο του Valery που μου είχε κολλήσει. Σκέφτομαι, αν έγραφε κανείς σε τέτοιο χαρτί, το μελάνι δε θα στέγνωνε ποτέ. Υπέροχο χαρτί.