<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d6653848\x26blogName\x3dLes+soucis+graves\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dSILVER\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://lessoucisgraves.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://lessoucisgraves.blogspot.com/\x26vt\x3d-8907436917196501843', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 14, 2015

why'd you wait him so long?

Αγνοώ ακόμα αν η υποκατάσταση του dead and lovely από το dead and gone είναι το τίμημα που κομίζει κάποια ωριμότητα παύλα ηλικία παύλα προσποιούμαι ότι μπορώ ακόμα να πάρω τα πόδια μου και να φορέσω γαλότσες στις λάσπες κάποιου ευρωπαϊκού φεστιβάλ με neo-garage μπάντες που μιλούν για όλα ή μάλλον εσύ έχεις πια διδακτορικό στο να παραποιείς τα λόγια τους ώστε να λένε ακριβώς αυτό που θες, γιατι στο κάτω κάτω είναι garage, έστω και neo, τί στην ευχή μπορεί τελικά να λένε που δεν έχει ήδη ειπωθεί πιθανότατα αρτιότερα, εναργέστερα, με ή χωρίς επιδειξιομανείς περιστροφές. Εν ολίγοις τα ναρκωτικά είναι το τελευταίο που χρειαζόμαστε, κάθε άλλο μάλλον, μιας που οι επιφάσεις μας κατήντησαν να μην μπορούμε να βάλουμε 5 λέξεις σε σειρά να μιλήσουμε με το μέσα μας και πόσο πολύ θα ήθελα να ακούσω χριστουγεννιάτικο Frank Sinatra και τα συναφή σαν κανονικός άνθρωπος, αλλά εσύ ήσουν χιονάνθρωπος κι όπου εσύ βάλε εμένα γιατί το el camino ήταν γαμάτο αλλά μου το πήδηξε εκείνη η γκόμενα την οποία διάλεξε για να συνευρίσκεται συστηματικά την εποχή που μου ‘λεγε πως είμαι η γυναίκα της ζωής του, αλλά τώρα μπορώ άνετα να το ακούω στο ρηπήτ κι έχει κολλήσει σαν τσίχλα γιατί είμαι πια ήρεμη που έχουν όλα τελειώσει και, όχι, ο Frank Sinatra δεν υπάρχει ούτε ως μακρινό ενδεχόμενο, έτσι, επειδή μπορώ. Να είμαι χιονάνθρωπος. Τώρα.

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 07, 2015

Στο προάστιο που μένω άρχισε να μυρίζει ξύλο. Λένε πως είναι αργά παρ’ όλο που ο χειμώνας μόλις άρχισε.

Ανοίγω μια λευκή σελίδα και πάνω αριστερά δε γράφει πια Times New Roman. Κάποιος εισέβαλε εν ώρα απουσίας με σκοπό δόλιο.

Η έκθεση παύει όταν το απευθύνεσθαι απωλέσει το αντικείμενό του. Ελλείπει το κίνητρο. Συνεχίζει για λίγο από αδράνεια, από αδράνεια και παύει.

Για κάποιους η αλληλεγγύη είναι λήμμα επιβίωσης. Για κάποιον που ηθελημένα και μη δεν ανήκε ποτέ αυτό είναι ακατανόητο, πλην αδιαμφισβήτητα αξιοθαύμαστο και ζηλευτό.

Αυτή η εμμονή να μην ανήκεις επαναλαμβανόμενα αποδεικνύεται κάθε άλλο παρά βολική.

Κάθε μέρα μουδιάζω ένα κομμάτι χάριν προσαρμογής. Για μένα ειναι πολύ. Για εκείνους λίγο. Πώς τελικά θα γίνει;

Η Βουγιουκλάκη Μοντέρνα Σταχτοπούτα για τη φυσική επιλογή. Έτσι πες να καταλάβω.