"χωρίς

εμένα"

"the end of December"

Οχτάρια στα σκαλοπάτια. Μια κλειδαριά που μου διαφεύγει. Ένα κεφάλαιο της ζωής μου με τίτλο κρίμα. Εκείνος ο παλιός άντρας που σήκωνε τους ώμους πλήρως αποστασιοποιημένος σα για να σημάνει κάποια αθωότητα. Η αγάπη ορμάει μπροστά...; Κι εγώ πίσω; Ένα αμήχανο κεφάλαιο σαν πληγή που σέρνεται στο χώμα αναζητώντας το τέλος της.

Η Αθήνα με πονάει από παντού. Αποστραγγίζομαι κάτω από τα κίτρινα φώτα. Four in the morning. The end of December. Καλοκαιρινές διακοπές για πάντα. Αδιάβροχα καλλυντικά, στάζω στις πλάκες της Τζαβέλλα, την επόμενη φορά που θα περάσετε από εκεί μη σκεφτείτε ούτε στιγμή πως με ποδοπατάτε, στηλώνω τα μάτια σε ξένα βλέμματα, κάτι εκδικητικό και παρακλητικό μαζί, σα να προσπαθείς να ρίξεις άγκυρα σε κάποιον, ένα σώμα.

Ο Νικόλας πουλούσε κασέτες στην Πατησίων για να τραγουδούν σήμερα χαμογελαστές και ηδυπαθείς τα τραγούδια του κάτι faux περσόνες με μεταλλιζέ κραγιόν.

Αυτοί που προσάπτουν στις διακοπές μικροαστισμό δεν έχουν μυρίσει ποτέ αντηλιακό νιβέα.

Απ' ολόκληρο το νησί μου 'φτανε ένας μικρός όρμος με μερικά ξερόδεντρα και τίποτε άλλο. Τρία πιτσιρίκια με φωσφοριζέ μπρατσάκια και καϊμάκι που σπάει στην πήλινη κούπα του καφέ.

Αγόρια που παίζουν βόλεϋ στην παραλία. Άμμος που καίει. Κάποιο γυναικείο χέρι σίγουρα έτρεξε πάνω τους να τα περιχύσει λάδι μην ξεροτηγανιστούν