"mama, papa, please..."

12/ 8

Η κρεβατοκάμαρή μου έχει δυο τοίχους στον αέρα και δυο μεγάλα παράθυρα -ένα σε κάθε ελεύθερο τοίχο- που ξημερώνουν δύσκολα. Όμως εσύ θα ρθεις να με σώσεις, προσωπικό μου αλφάβητο της αφής, μικρέ μου ιδιωτικέ υπερήρωα με τα γελαστά μάτια. Διαιρώ όλες τις κτητικές αντωνυμίες σε γλυκά υποκοριστικά – κοριτσίστικα, μετριάζω την επίπονη κτήση – και τα χωράω όλα σ' ένα πελώριο λεξικό ακουμπισμένο στο κομοδίνο, δίπλα στο προσκέφαλο. Κι όλο ανατρέχω και κάτι ξεσηκώνω, ζαχαρωτή προπαίδεια της γεύσης, ένα επί δύο δύο και μπουσουλάω όσο μπορώ μακριά από την αυτοπαθητικότητα της μονάδος.