Δε μου δόθηκε ούτε μια εξήγηση για τα κίτρινα πλατανόφυλλα. Πάντα νοτισμένα στις πλάκες του δρόμου, θα έπρεπε, όμως ποτέ δεν το αποφάσισα και τώρα η προθεσμία έχει παρέλθει. Το κόστος της δειλίας είναι το πέρασμα στο αντίπερα τρίτο πρόσωπο των τραγουδιών. Τα τραγούδια μου προτάσσουν το δείκτη απειλητικά. Σκέπτομαι: πάλι καλά που είναι ο δείκτης. Πάντα πίστευα ότι η τζαζ δεν είναι γλώσσα συναισθηματική, ότι τέλος πάντων στην ολότητά της δεν είναι ο κώδικας των μεγάλων συναισθημάτων, έπειτα ανακαλούσα αυτόματα την φράση του ποιητού για εκείνη τη μουσική που ήταν ανάξια των συγκινήσεών μας, τώρα την αντιπαραβάλλω με τις αναποφάσιστες ανισορροπίες του βίου, τις ναρκωτικές μελωδικότητες της μη απόφανσης, τα ρυθμικά ντελίρια της κατάρρευσης της νηφαλιότητας, την αδράνεια που σου επιτρέπει να κυλάς, αν και ένα εσώτατο αίσθημα στοιχειώδους συνέπειας θα όφειλε να ενίσταται.