"you couldn't even believe"

Ταΐζω το τέρας της απελπισίας. Με διακοπές. Πίστης ή ντοπαρισμένης αισιοδοξίας. Ενναλάξ. Ο καλός μου θα ζητούσε επεξηγήσεις για την εκλογή του όρου που περιγράφει την κατάσταση κι εγώ δε θα ήξερα από πού να αρχίσω. Και πώς να τελειώσω. Και πώς να τελειώσει. Ο Μαστρογιάνι κάνει τον Ξένο. Θέματα input-output με όρους τραγωδίας και όχι υπολογιστών. Πρέπει κανείς να ξέρει τη σωστή στιγμή της εισόδου και της εξόδου. Είσαι πολύ γριά γι’ αυτές τις μαλακίες, μικρή μου καταθλιπτική. Οι άνθρωποι μαθαίνουν τί θέλουν σπουδάζοντας πώς να ζητάνε. Πρώτα ζητάνε να λάβουν και καθώς λαμβάνουν ή σπάνε μουτράκια μαθαίνουν τί τελικά θέλουν. Αναγκαία και ικανά. Και η απαίτηση θέλει την τεχνογνωσία της. Κι είναι και κάτι περιπτώσεις, όπως με το πεζοδρομιο του σπιτιού σου ή τα παιδιά σου, που έχεις καθήκον και υποχρέωση να τα φροντίζεις, χωρίς όμως να σου ανήκουν.