Κόπηκες. Για να γυρνώ σπίτι μόνη, για να ψάχνω να ορίσω από την αρχή τις λέξεις για να μιλήσω, για να πετάω στα σκουπίδια το άρωμα που μου αγόρασες, πάει να πει κόπηκες. Για να θυμώνω με εμένα, για να αντιμάχομαι το θυμικό μου σε κάθε νύξη κουδουνίσματος της απουσίας σου, πάει να πει κόπηκες. Κόπηκες τη στιγμή που βγήκα στο δρόμο και μιλούσαν μια γλώσσα διαφορετική από τις τελευταίες κουβέντες που ξέρασες πάνω μου. Τη στιγμή που έκλεισα τα μάτια μου και δεν μπορούσα πια να φτιάξω τη μορφή σου. Κι ούτε που ήθελα πια.
Έχει παντού κίτρινα φώτα εδώ. Οι άνθρωποι μιλάνε με όρους επίδοσης. Επιτυχίας και καριέρας. Προσπαθώ κάπου να αναπαυθώ. Self contained και μαλακίες. Ρίχνω στην πυρά όλους εκείνους που είπαν κάποτε "δε σε φοβάμαι εσένα, θα τα καταφέρεις". Έχω κουραστεί να συστήνομαι. Να εξηγώ. Υποθέτω αυτό είναι κάτι που έρχεται με την ηλικία. Έχει κρύο ήδη. Κλωτσάς στο δρόμο τα κίτρινα φύλλα. Δεν ξέρω πώς θα τη βγάλω καθαρή το χειμώνα. Η τηλεόραση δε μου έχει λείψει καθόλου. Σε λίγο θα ξεμπουκάρει ο Κωστάκης του Νίκου και της Αθηνούλας κι εγώ θα είμαι εδώ. "Εδώ ή εκεί...". Γράφω πάλι για να με ακούω. Μικραίνουν οι προτάσεις μου. Κάποτε και οι λέξεις. Διακρίνονται δύσκολα μέσα σε τσουβάλια σκέψεις που δεν ολοκληρώνουν. "Ένα φιλί στην παλάμη να μην τον ξεχνούν". Κωλόπαιδο. Sui generis my ass, πρέπει απλώς να κάνεις τη δουλειά σου, γιατί είναι τόσο δύσκολο να κάνεις μόνο τη δουλειά σου...; Μιλάνε πάλι μια γλώσσα που δεν ξέρω, πάλι απ' έξω, πάλι φόβος, πάλι μόνη, στο γωνιακό παράθυρο της ίντριγκας χαζεύω όπως ο πεζόδρομος κατεβαίνει στην πλατεία.
