ή μήπως είναι;

Δεν έχω τηλεόραση. Τελεία. 

Με όλο αυτό το παιχνίδι της πολιτικής χωματερής και των new entry μοιάζει λίγο σα να ενδίδουμε σε ένα σετ πειραγμένα ζάρια. Σα να σμιλευτήκαμε σε μια αισθητική σύμφωνα με την οποία οι προοδευτικοί μας δάσκαλοι αριστέριζαν ακόμα κι αν οι ανατρεπτικές τους διαθέσεις δε διέφευγαν των προσωπικών τους ορίων, ιδίως μάλλον τότε. Σα να καλείται να μπει το ομοίωμα του πολιτικού μας θέσφατου στην πρέσσα. Κάποιοι ενδύονται κυνισμό θεωρώντας πως δεν είναι ώρα να μιλούν οι αισθητικές ιδιοφυίες. Μάλιστα τις χλευάζουν. Μιλούν και πράττουν βίαια για να πατήσουν τη βία όπως αυτή ορίζεται σε ένα συνεχές από αυτό που εκείνοι της αποδίδουν για νόημα ως εκείνο που ηθικά και αξιακά τη φωτογραφίζει. Αναρωτιέμαι πάντα αν πρόκειται τελικά περί αφέλειας ή υποκρισίας και πάντα καταλήγω στη λύση ενός θαυματουργού μίγματος. Εξ άλλου, πάντοτε θεωρούσα τη δίψα για την εξουσία αποβλακωτική και την κινητοποίηση για την παγκόσμια ειρήνη και τα συναφή εν πολλοίς πρόσχημα.

Η πίστη και η απείθεια στις συλλογικότητες υπήρξαν σήριαλ προβεβλημένα σε αλλεπάλληλες σαιζόν από κανάλια ανταγωνιστικά των οποίων η εγκυρότητα κατά κανόνα αμφισβητήθηκε. Για κάποιους από εμάς αυτό μεταφράστηκε εναργώς ως δίλημμα ανάμεσα στο 'πρέπει να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις' και το 'όλα τα ψώνια έχουνε πιάσει τα πόστα μ' αποστολή να κάνουν τα μυαλά μας κομπόστα', δίπολο που κατέληξε με ακρίβεια να πλειοδοτεί σχήματα τύπου requiem for a dream ή, παραφράζοντας τον προσφιλή μου ποιητή, να καθιστά κάθε συνετή και ρεαλιστική επισκόπηση του κοινωνικού βίου βολή χαριστική για τον στοιχειωδώς αξιοπρεπή νοήμονα.

Όταν ο γιος της Mamma Roma συνειδητοποίησε πως εκείνη ήταν πόρνη, αποφάσισε πως η εμμονή στο δρόμο της αρετής δεν είχε πια νόημα κι έτσι ενέδωσε στους κόλπους της παραβατικότητας, προκειμένου να βρεθεί παροπλισμένος στο φινάλε, στο πλάνο της ασπρόμαυρης φυλακής. Βέβαια την αναπηρία του την έφερε ήδη πρόδηλα από την αρχή περίπου του φιλμ. Αλλά αυτή δεν είναι μια κουβέντα περί αισθητικής.