αύγουστος στην αθήνα #not

Λίτσα- ομιχλίτσα. Η γνώριμη. Το καλοκαίρι ευτυχώς δεν ήρθε. Όταν θα μετράω στρογγυλά τα χρόνια του βίου μου, θα αφαιρώ ένα καλοκαίρι. Στις Πλάτρες είναι αηδόνια αλλά εδώ πρόκειται για κάτι φοβερά γλαροπούλια που σκορπάνε απειλητικά κρωξίματα και πούπουλα και παρακολουθούν με τα κόκκινα μάτια τους παραπέμποντας κοινότοπα μεν δραματικά δε σε Χίτσκοκ. Και δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς. Καλώς ή κακώς η μέρα άρχισε να σώνει γρηγορότερα αλλά πάλι κι η μέρα είναι τόσο κοινωνικά και βιωματικά ορισμένη που μπορεί ευκόλως εγώ κι εσύ επικαλούμενοι αυτή να εννοούμε δύο απαξάπαντος διακριτές οντότητες. Όπως πάντα ο κόσμος βουΐζει και κάτι γενετήσια τραγούδια σε κόβουν στα δύο. Δόξα τω Θεώ. Εναλλακτικά κάποιοι τραγουδοποιοί έχουν πιάσει το νόημα και μαγειρεύουν εύκολα το αρχέτυπο που θα κλονίσει το συγκινησιακό μας. Αλί σ' αυτούς που παλεύουν με τα κοινότοπα στιχουργήματα. Και σ' εμάς που βαλλόμαστε από τα υπόλοιπα. 

Μεγαλώσαμε μιαν εποχή που τα τραγούδια παλεύανε μέσα από το χρόνο και το ραδιόφωνο για να μας φτάσουν. Χωρίς αναγκαστικά να το επιλέγουμε, ανήκουμε σ' εκείνη τη γενιά που κοιτούσε την επιτυχία κάπως ψιλιασμένα και ενοχικά. Που η Μελίνα Κανά ήταν μελαχρινή και ο Σωκράτης με το Θανάση δεν την παίζανε επειδή προσέλαβε στυλίστα. Μετά ο Άρης Σάρτας άλλαξε όνομα και έφτιαξε την Athens Voice και στην αρχή μοσχοβολούσε urban αλλά τώρα άστο καλύτερα, προτιμάς να μυρίζεις τις σελίδες χαρτόδετου που αγόρασες κάπου στο κέντρο. Και όταν λέμε κέντρο, εννοούμε αποκλειστικά και μόνο το κέντρο της Αθήνας. Προγονοπληξία κι ενοχολαγνεία. Και άλλα πολλά επίσης εξαιρετικά σύνθετα. Κόμπλεξ και δειλίες. Και ο καινούριος δίσκος σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου, να δώσει ο μεγαλοδύναμος να μη με πετύχει πουθενά, όπως άλλοτε ο Αύγουστος. 

Έπειτα, εκείνη την κουβέντα για τα ζώδια που τα ζουν όλα σα να είναι η τελευταία τους φορά και τη ντεμέκ παροιμία ότι αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας θα πας εκεί που κοιτάς θα την κάνουμε σε άλλο επεισόδιο.