Σήμερα ήταν una giornata particolare στην Αθήνα, ο ήλιος έλουζε τα μάρμαρα στο παναθηναϊκό όπως πουθενά αλλού σε αυτή τη γη και η Πατησίων ετοιμαζόταν για τον τριήμερο εορτασμό. Στη δραματοποίηση- αναπαράσταση κάθε χρόνο το κυνηγητό σωματασφαλιτών- πολιτών συνοδεία ξύλου, δακρυγόνων, ύβρεων κ.δ.σ.. Οι κάδοι στη Στουρνάρα φωτιά και μπούρμπερη, τα καταστήματα με ρολά υψίστης ασφαλείας κι έπειτα περιγραφή του αγώνος από το δελτίο του Μέγκα, τα βίδεα με το ξύλο viral σε όλα τα αθενσλάιφο, ποτάκι στο cusco κ.δ.σ.. Εμείς πάλι έπρεπε να πάμε να διασχίσουμε την Αθήνα, ώστε να δείξουμε στα παιδιά μας μια άσχετη παράσταση- αρπαχτή του κώλου, επειδή κάποιος έτσι αποφάσισε και κανείς δεν τολμούσε να αντιταχθεί, καθώς όλοι φοβόμαστε για τη δουλειά μας. Και καθώς παρόμοιες ιστορίες ατολμίας εκτυλίσσονταν σε όλη τη χώρα από άκρη σε άκρη, έτσι όπως αυτή στενάζει κάτω από τον ζυγό που έχει εκλέξει, να σημειώσω εδώ πως πολιτική πράξη είναι και το να επιμένεις, για παράδειγμα, να παρκάρεις 5 λεπτά με τα πόδια από τον προορισμό σου με κίνδυνο να χαρακτηριστείς μαλάκας. Επειδή σέβεσαι τους νόμους, τη χώρα και τους συμπολίτες σου. Κι από λεονταρισμούς δώσαμε, δώσαμε.
