μάης του κάποτε

"Είναι πολύ καλύτερα έτσι. Αποκοιμιέμαι αποστεγνωμένη και κατάκοπη και ξυπνώ πανικόβλητη, μα στο άγρυπνο μεσοδιάστημα μαθαίνω να ζω χωρίς να περιμένω να το πάρεις απόφαση να θελήσεις να έρθεις κι έτσι έχω περίσσευμα χρόνου να ψαχουλέψω όλα εκείνα τα κενά μου που σε εγκόλπωσαν στην αρχή σιγά σιγά, μέχρι τη φάση της απόλυτης κατάληψής μου από σένα, ως τη στιγμή που προέκυψε θέμα επαρκούς οξυγόνωσης. Τα κενά πάνω στα οποία έτρεξαν τα πέλματά μου για να φτάσουν στην κορυφή του βουνού που λέγεται «διαρκής απαίτηση». Κι αυτή ήμουν εγώ. 

Μοιάζει να με κατηγορώ, ποτέ δεν μπόρεσα να κατηγορήσω τους ανθρώπους που η φυγή τους επέταξε το να γίνω άγραφο χαρτί, ξεκινώντας πάλι από το μηδέν, η αλήθεια, ωστόσο, είναι πως μια αλληλεπίδραση δεν μπορεί παρά να αφορά παραπάνω από ένα άτομα κι έτσι, καλώς ή κακώς, το φταίξιμο δεν μπορεί να είναι χάρισμα μόνο για έναν. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να κατηγορήσω ανθρώπους που η φυγή τους με άφησε αντιμέτωπη με θραύσματα που στοιχειοθετούσαν όλο κι όλο το εγώ κι όμως έπρεπε να τα στερηθώ, γιατί ο αποχωρισμός δε μου άφηνε περιθώρια διαχείρισής τους. Ίσως έσωθεν ο δεσμός ορίζεται γενετήσια ως αυτοεκχώρηση και κάτι τέτοιο προϋποθέτει ίδια συναίνεση. Ίδια και αμοιβαία. Σε αυτό το σημείο ακριβώς δύναται κάποτε να ανακύψει σφάλμα."