και με κέφι κακό...

Έτσι περνούν τα ήσυχα απογεύματα, καθώς αδιαφορείς αν θα χωρέσεις να περάσεις απ' το στενό κατώφλι της σκέψης σου. Καθισμένος σταυροπόδι μ' ένα τσιγάρο πρέκταση του χεριού σου, με φάτσα ένα βιβλίο που απέτυχε να φιλοξενήσει τα μάτια σου στιγμές που ούτε διανοείσαι να λυγίσεις τη σιωπή...που λογαριάζεις πως η παρουσία ανθρώπων γύρω σου θα έπαιζε στο θεατράκι της καρδιάς και του μυαλού σου ρόλο επικουρικό, το ρόλο ηλεκτρομαγνητικού θορύβου με φόντο ένα ανυπόφορο τραγούδι που ακούγεται τυχαία στο ραδιόφωνο...

"γράφω όπως ανοίγει κανείς τις φλέβες του..."

Γεννιέσαι και σου χαρίζουν το πιο αληθινό τους βλέμμα και σε τσιμπάνε μαλακά στα στρουμπουλά σου μάγουλα. Ξεπετάγεσαι και μαθαίνεις να μιλάς τις πιο αληθινές κουβέντες και να σιγοτραγουδάς τις πιο αληθινές μελωδίες σου. Σου διαβάζουν τα πιο αληθινά παραμύθια. Μαθαίνεις να γράφεις. Να διαβάζεις. Διαβάζεις.
Το σκέφτηκα πολύ. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν να γράφουν ή, αν θέλεις όλοι ξέρουμε να γράφουμε από τη στιγμή που ξέρουμε να βαστάμε το μολύβι στα χέρια. Υπάρχουν εκείνοι που μετέρχονται λόγο υπνωτικό εμποδίζοντάς σε, και άθελά τους ακόμη, να σκεφτείς, υπάρχουν εκείνοι που αραδιάζουν όμορφα λογάκια για να πείσουν για τις όμορφες προθέσεις τους, υπάρχουν εκείνοι που γράφουν από συνήθεια και άλλοι πολλοί που ξεγελάν πως διαθέτουν τη Θεία Χάρη χάρη στη ρητορική τους δεινότητα..
Μη γελαστείς όμως. Εκείνοι που γράφουν στ' αλήθεια είναι μονάχα εκείνοι που στέκονται όρθιοι και αναβλύζουν αλήθεια. Και αυτή η άτιμη δεν κρύβεται δυστυχώς ή ευτυχώς, κάνει μπαμ από χιλιόμετρα. Τα λόγια προδίδουν την προδοσία όπως ο καπνός τη φωτιά. Και η αλήθεια μιλάει απλά όπως τα βλέμματα. Ξεψυχάνε ακαριαία αλλά χωράνε τη ζωή και τον κόσμο.