Με βρίσκω μέσα σε πράγματα δικά μου, που δεν αφορούν κανέναν από τους ανθρώπους που με περιβάλλουν, να ασφυκτιώ κάτω από την πίεση του βάρους μου, που κανείς δε δείχνει πρόθυμος – και γιατί να το έκανε άλλωστε; - να συμμεριστεί. Μέσα σε νυχτερινά κέντρα με δόλιο ήχο και διαολεμένο κλιματισμό να κάνω προσπάθεια να αρθρώνω δυνατά και καθαρά ανάμεσα σε γνωστούς, μέσα σε γραφεία και υπηρεσίες να κάνω μεταβολή και να επιστρέφω μέσα.
Οι εργατοώρες στο διάγραμμα της οργάνωσης είναι μονές, μη αλληλοεπικαλυπτόμενες. Το συνειδητοποιώ με τρόπο μάλλον παράπλευρο, τη βοηθεία συνειρμού παντελώς αλλοπρόσαλλου, αποχαιρετώντας άλλον έναν άνθρωπο από αυτούς που μοιραία έρχεται η ώρα που δεν μπορούμε παρά να δούμε ότι δε χωράμε στη ζωή τους. No hard feelings, απλά συμπίπτουν χρονικά η έλλειψη χώρου, από τη μία και η αδυναμία/ αναπηρία/ απροθυμία προσωπικού ανασχηματισμού και επαναπροσδιορισμού και επανατοποθέτησης. Κι έτσι δε χωράμε.
Α,ναι, «μονά στη στροφή».
Από τότε που ο κόσμος μου έπαψε να έχει σκεπή και μ’ έστειλαν να ψηφίσω, κάτι πράγματα που πίστευα για σχήματα λόγου έγιναν κυριολεξία. Κι όταν σκοτείνιασε οι σκιές χάθηκαν. Τσαλακώθηκαν οι γοητευτικές τους πτυχώσεις. Μόνος στην κυριολεξία. Φιλολογική μελέτη. Άπλωμα του χρόνου σου που μετράει τη ζωή σου και που η ζωή σου τον μετράει, ξόδεμα σε παιχνίδια του λόγου. Και το ρημάδι δε μηδενίζει ούτε σβήνει ούτε κάνει παύση. Και ο λόγος στάσιμος. Σε ξεμοναχιάζει με δυο τρεις σταθερές όπου σε βρει. Όπου με βρει. Με βρίσκει. Τόσες πολλές ώρες μόνη. Τόσες πολλές και φροντίζω να αυξάνονται και δε θυμάμαι πώς κάναμε φίλους στο νηπιαγωγείο και θέλω ένα φίλο που να χωράει μέσα στην τσάντα μου και να τον κουβαλάω μαζί μου εκεί που δειλιάζω να πάω κι όλο με στέλνουν μόνη, εκεί που μένω μόνη να με μετρήσω κι όλο δειλιάζω, ένα μικρό ανθρωπάκι σαν τα ψεύτικα κατοικίδια που ζουν μες στα κινητά, να με φροντίζει να μη μένω μόνη.
____
now playing: "Η ζωή των άλλων", με ιδιαίτερη έμφαση σ'αυτην που είναι για μας και όχι την των άλλων...
