"...στον πρωραίον ιστό να κρεμαστείς."

Θα μου λείψει αυτή η Αθήνα. Η δεξιόστροφη κούρμπα της Πανεπιστημίου όπως τη βλέπεις απ’ το φανάρι της Πατησίων, έτσι όπως φέρνει τα σύννεφα σε απόσταση αγκαλιάς όταν είσαι λυπημένος. Πάνω κάτω η Πατησίων. Αυτή η Αθήνα που όλοι λέμε ότι θα την εγκαταλείψουμε για να γίνουμε ψαράδες σε κάποιο νησί της άγονης γραμμής σε πρώτη ευκαιρία, η πατρίδα των ξένων, όπου βρήκα να ανήκω, γιατί δεν ανήκα. Την έχει στην τεράστια αγκαλιά του στις σκάλες που κατεβαίνουν στις αποβάθρες της Ομόνοιας, φιλιούνται ανταλλάσσοντας βλέμματα αποχωρισμού. Εκείνη μπαίνει στο τρένο μαραμένη και μετά τρεις στάσεις κατεβαίνει τρέχοντας για να τον προλάβει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δυο τρεις άνθρωποι η Αθήνα. Δηλαδή οι δρόμοι που περπάτησες απουσία τους. Έκανα κι άλλη φορά το λάθος να την ταυτίσω με μια παρουσία, ενώ ήταν σύμφυτη με μια απουσία. Και πάντα ήταν. Θέλω να ανέβω στο Λυκαβηττό προτού να φύγω. Μια καθημερινή που όλοι θα ‘ναι στις δουλειές τους και τα καταστήματα ανοιχτά. Ενυδατικό concealer Dior για τους μαύρους κύκλους. Long-wearing. Όχι concealer, μαύροι κύκλοι.