Η καφετιέρα μου κάνει σα βροχή, σαν καταιγίδα. Κι όταν δε βρέχει σ'αυτόν τον τόπο έχω υποκατάστατο. Θα μπορούσα να ξεκινάω συλλογισμούς με πολλά “σε μισώ”. Πέφτω στη σχισμή του χρόνου παρασκευής καφέ. Αναζητείται παντέντα ώστε να με περιμένει εκείνος -ο καφές. Οι φίλοι μου δεν ξέρουν πως ακούω το solo piano του glass όταν είμαι λυπημένη μήπως βρω το ρυθμό των εισπνοών μου. Οι φίλοι μου δεν ξέρουν ότι καμιά φορά δε βρίσκω το νόημα. Δεν τους κακίζω, τουλάχιστον όχι πάντα, τουλάχιστον όχι όλους, σίγουρα όχι ορθολογικά, πάντως όχι τώρα. Tώρα κάτι τέτοιο δε με απασχολεί.

"ποιο μέτωπο να φίλαγα"

Θα τα πω όπως μου τά 'πε ο Κύριός μου:

Η ματαιότης αριθμεί κάστρα.
Επειδή είναι αλώσιμος
πολύν εαυτό της δωρίζουν
όσοι προσέρχονται.
Τα τείχη φυλάσσονται καλά.
Του ερέβους η θηλιά
πίπτει εις κάθε πολεμιστή.
Ο άτακτος εις την σκέψιν
κρημνίζεται. Ο δειλός φθίνει
μες στο υγρόν πυρ που τον νικά.
Τον οργισμένο τον ρίχνει το
κοντάρι του. Ανακτά σθένος
εκεί ψηλά ο επηρμένος.
(αλλ' όστις τεθεί επί ίππου
δε γίνεται ανάγκης τινός
υποπόδιον;)
Μονάχα ο κάλλιστος
-αυτός θα μπορέσει-
ο που εντρυφεί στην απώλεια
πριν απολέσει.

(Η σημασία με στενεύει η σημασία με αλλάζει)

Κλεοπάτρα Λυμπέρη, Η μουσική των σφαιρών