16/2

Έχω γίνει φυτό στην τηλεόραση αυτές τις ημέρες. Ευκαιριακές παλιννοστήσεις στην οικογενειακή γυάλα με αρχή, μέση και τέλος, γλυκόπικρη νοσταλγία, επάνοδος με την αυθάδεια της δύναμης της παρουσίας, έπειτα ματαίωση, πακετάρισμα, δάκρυα-σιωπή και πολλή τηλεόραση στο ενδιάμεσο.

Στο μέρος που μένω εδώ κι ενάμισο χρόνο δε βλέπω τηλεόραση. Για την ακρίβεια η μικρή τηλεόραση που κέρδισε ο πατέρας μου σε μια λαχειοφόρο είναι εκτός πρίζας. Αυτές τις μέρες έχουν πονέσει τα μάτια μου μπροστά στην τηλεόραση. Έφαγα πολύ, είπα πολλά ανούσια πράγματα, φάνηκα προς στιγμήν γενναία, πως θα ανταπεξέλθω τάχα, μα η αλήθεια είναι πως αυτο το σπίτι είναι ένα πραγματικό ναρκοπέδιο.

Στο ίδιο τετράδιο που γράφω, λίγες σελίδες νωρίτερα βρήκα μια ημερολογιακή καταχώρηση του απρίλη του '07, πιο πίσω άλλη μία του '05. Θυμήθηκα εκείνο που λέει κάπου ο ποιητής, ώσπου να γυρίσω σελίδα είμαι κάποιος άλλος ή κάπως έτσι, δε θυμάμαι, τον μνημονεύω συχνά τελευταία μετά από πολύ καιρό τον ποιητή, σε καλό να μας βγει, λέμε τώρα.

Στο κουτί του cheap & chic ψάχνοντας τα βραστά ρόλλεϋ ανεπίδοτα γράμματα απελπιστικής εφηβικής αγάπης που νόμιζα πως είχα ξεφορτωθεί, ευχετήριες κάρτες, εγκάρδιες καταθέσεις που σου υπενθυμίζουν τα λάθη χωρίς να διασφαλίζουν ασφαλώς την a priori τακτοποίηση δυνητικών παραπτωμάτων.

Έχω μια εκπληκτική ικανότητα να περιχαρακώνω ένα χώρο ατομικής δραστηριοποίησης αποκόπτωντας τους άλλους. Θεωρώ πως αυτή η αυτιστική συμπεριφορά είναι ένδειξη κάποιας υφέρπουσας, αν όχι ηπίως εκδηλούμενης στον κοινωνικό περίγυρο, ψυχασθένειας.

Ένα σκυλί αλυχτάει τρεις και μισή χαράματα.

Η μοναξιά φοβάται μόνο τον άνθρωπο δίπλα σου. Το ξέρω.

Αυτό το ιστολόγιο έκλεισε.