"και στου σκοτωμένου το σφυγμό...αναγνώστη, βοήθεια."

Έλα να σου δώσω μια υπόσχεση ότι δε θα μιλήσουμε ποτέ πια για τα χθεσινά. Να, πάρε.

"...σα γυμνασμένη λύκαινα"

Η Τάνια ανήμερα τον άγιο βαλεντίνο του ’05 ήταν για κείνους που λένε πως δεν πιστεύουν στον έρωτα ένα λευκό μεταξωτό με κεντημένα πετράδια και παγέτες τυλιγμένο γύρω από γυμνό λαιμό. Ένα παπάκι που κλαίει πάντα απαράλλαχτο, μια Τρίτη κι ένα μαγικό κουτί, δώρο γενεθλίων. Δύο κίτρινα πακέτα σιλκ κατ, δυο τακούνια στις ανηφόρες του Γκύζη κι ένα πέρασμα από τη θάλασσα. Και μισή αγκαλιά. Και αέρας. Και μια απάντηση στους ηθοποιούς που λέν πως προτιμούν να κάνουν το κοινό να γελάει, γιατί το κλάμμα είναι εύκολο. Επειδή δεν είναι. Βύσσινα δάκρυα σε ελεύθερη πτώση πάνω στο σανίδι. Που μας παίζει σε ό, τι έργο θέλει. Μια γυναίκα κόκκινο με μαύρο. Στη σκηνή. Και πιανιστικό homework:

"Love me love me
Say you do
Let me fly away with you
For my love is like the wind
And wild is the wind

Give me more than one caress
Satisfy this hungriness
Let the wind blow through your heart
For wild is the wind

You... touch me...
I hear the sound of mandolins
You... kiss me...
With your kiss my life begins
You're spring to me
All things to me

Don't you know you're life itself
Like a leaf clings to a tree
Oh my darling, cling to me
For we're creatures of the wind
And wild is the wind
So wild is the wind..."

Ανάβω θερμοσίφωνο.
38 βαθμοί έξω. Δεν καταλαβαίνω πόσο καίει το νερό. Πολύ νερό.
Ο καθρέφτης θολώνει.

"...i can't see you every night free..."

Δεν πρόκειται να χαθώ μέσα σε ξένα σχήματα.
Δεν είμαι έτοιμη για τους ρόλους που με προορίζουν.
Δεν πρόκειται να δεχτώ κανένα από τα ραβασάκια που μου πασάρουν κρυφά κάτω από το τραπέζι. Τελεία.
Τα γράφω μην τα ξεχάσω. Σα για να με βάλω να μου υποσχεθώ.

"la chute de l' ange"

Ξεκίνησε από εδώ...

Μετά το πήγαμε αλλού...

Και κατέληξε από μόνο του...

"no hay olvido, ni sueño"

Οι άνθρωποι που προχωρώντας στην ενδοχώρα τους γνωρίζεις πως θα τους είσαι πάντα ξένος και το αλλεργικό σοκ από το χάπι της οικειότητας. Τα δύσκολα συμπεράσματα και οι θριαμβευτικές τους διατυπώσεις. Pero no hay olvido, ni sueño. Η ζωή ένα LP χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις. Δεν ξεσπά πουθενά· από μόνη της. Η ανάκλαση της νύχτας πάνω στον Αύγουστο της Αθήνας τρέφει παχιές αυταπάτες που πολύ θα ‘θελες να μπορείς να μασουλάς αμέριμνος. Προς το παρόν τις καταπίνεις αμάσητες, σου φέρνουν αναγούλα και τις ξερνάς επώδυνα και άηχα. Κάτι αναπάντεχες συνάφειες σε φορτώνουν περιττές απορίες σε καιρό πολέμου, ενώ ο χρόνος ξεχειλώνει και αδειάζει, προτού αλλάξει η εποχή για να στενέψει και να συμπυκνωθεί. Όπως η πόλη. Άχρηστες απαντήσεις που θα ‘πρεπε να μην μπορούν να σ’ αγγίζουν και ψιθυριστή πολλαπλότητα αποκρίσεων σε ερωτήματα που δεν τολμούν να διατυπωθούν.
«Είναι αργά.», Θεοδόση.

υ.γ.: "Κάθε τρελό παιδί έχει στο χέρι φιλί της Παναγιάς κι ένα μαχαίρι. Κι η μάνα του δεν τραγουδά."