"O τόπος που μεγάλωσα κρυφό παράπονο έχει...

που η θάλασσα δε δέχτηκε το χώμα του να βρέχει..."

___
για το στιγμιότυπο της πόλης μου, ασπασμοί στο παλικάρι που πήρε τα βουνά...

"...χωρίς εμένα..."

Με ξύπνησε ο ταχυδρόμος μετά από ξενύχτι. Διπλός ελαφρώς γλυκερός και βρασμένος. Το όνειρο. Όταν χτύπησε το τηλέφωνο μου είπε «έχασα το μπαμπά μου». Τον κύριο με τα γαλανά μάτια που ήθελε να με πάει στην Επίδαυρο. Που ανήμερα τα Χριστούγεννα μαζεύονταν σαράντα νοματαίοι να τον γιορτάσουν. Προχθές δεν πήρα να του ευχηθώ χρόνια πολλά. Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα.

"από τότε που ήρθαμε εδώ πέρα η ζωή μου περιτριγυρίζεται με θανάτους..."

Όταν βγήκε στις αρχές του χρόνου η βροχή από κάτω ήμουν ανελέητα βυθισμένη στις ανάσες των λύκων που είχα πάρει στα χέρια μου λίγο νωρίτερα. Είχε ήδη κυκλοφορήσει το από δω και πάνω συνοδευόμενο από διθυραμβικές επευφημίες -ναι, κι εγώ ενθουσιάστηκα-, αλλά δεν κατάφερα να κατανοήσω τί ήταν εκείνο που καθιστουσε τις ανάσες "δύσκολο" άκουσμα σε αντιδιαστολή με το έργο του Αγγελάκα με τους επισκέπτες, που χαρακτηριζόταν καθαρά αριστουργηματικό (και άρα εύκολο...?!). Αυτήν τη δυσκολία δυσκολεύομαι να την κατανοήσω. Ναι, με δυσκολεύει. Ίσως κάτι να κάνω λάθος. Όταν πρωτάκουσα τη βροχή είχα στα αυτιά μου τις ανάσες των λύκων. Δε βρίσκω ομοιότητες μεταξύ των δύο, όχι τουλάχιστον τέτοιες που να ακολουθούν ορθολογικές πορείες. Αν και παραδέχομαι, όμως, ότι δεν της έδωσα αρχικά το χρόνο που χρειαζόταν, όταν βγήκε βρώμα ότι ο θανάσης έβγαλε δύσκολο δίσκο, ξαφνιάστηκα, ανασκουμπώθηκα, άρχισα να ψάχνομαι, να ακούω και να ξανακούω για να καταλάβω. Τί εννοούν. Δύσκολο. Ναι, αν εννοούμε δύσκολο ό,τι δεν παίζεται στο ραδιόφωνο για να μην αλλάξει σταθμό ο βαριεστημένος ακροατής που του 'χει γίνει δεύτερη φύση το τρίλεπτο σουξέ, εντάξει, μπαίνω στο νόημα. Όμως ΄με αυτή τη λογική τα τέσσερα πέμπτα των ακουσμάτων μου δεν παίζουν στο ραδιόφωνο, άρα η λογική δε με αφορά. Οι ανάσες των λύκων και η βροχή από κάτω συνέπλευσαν μαζί μου -και συμπλέουν- αυθόρμητα, με μηδενική προσπάθεια, και δεν το λέω ξιπασμένα ή ελιτιστικά, ότι ακούω δύσκολα πράγματα ο παιδευμένος ακροατής- σιγά τ'αυγά- αλλά γιατί είναι τα πιο ανεπιτήδευτα ακούσματα της σύγχρονης ελληνικής δισκογραφίας που έχω πάρει πρέφα. Δεν ήθελε κανείς να δείξει τίποτα. Η μουσική είχε να πει μιαν ιστορία και την είπε. Απογυμνωμένη και πρωταρχική. Χωρίς φλύαρα εκφραστικά μέσα, χωρίς τίποτα να προεξέχει παράφωνα. Δεν ξέρω γιατί το βλέπω έτσι, ανάποδος άνθρωπος χαμένος σε πρωθύστερα σχήματα, είναι πάντως αυτή η δική μου οπτική, η βροχή με γύρισε στις ανάσες και ο διάφανος στη βροχή με τη μία. Είναι η προσωπική μου αίσθηση και αισθητική και είμαι ευτυχής με αυτήν.

υ.γ.1.:ο διάφανος είναι ένας καινούριος δίσκος με υλικό που είχαμε στα αυτιά μας δυο ολόκληρα χρόνια και βάλε σε συναυλίες που ξεσήκωναν από χορούς εώς απροσποίητα αυθόρμητα δάκρυα και ανατριχίλες. 3 τραγούδια από τα λάιβ του θανάση όλον αυτόν τον καιρό σε άφηναν κυριολεκτικά άφωνο. Το ένα το είπε ο ίδιος στον προηγούμενο δίσκο. Από τα άλλα δύο, ευτυχώς το ένα τουλάχιστον το κράτησε η Μάρθα σε τούτον εδώ. Όταν ξεπεράσω το σοκ της έλλειψης του δεύτερου θα καταφέρω να τον ακούσω το δίσκο, όπως θα τον άκουγα αν δεν τραγουδούσα ήδη 2 χρόνια αυτά τα τραγούδια. Προς το παρόν δηλώνω πειρατίνα.
υ.γ.2.: παρατηρώ ώρα τη χρωματική διδυμία της εικόνας.
υ.γ.3.: O.P.T.


____
(εν είδη ένδιτ)

"Είμαι η σκιά στο σκαλοπάτι•

(κανείς δε νοιάζεται)
Λίγο μετά θ’ αγγίζω τα τριαντάφυλλα,
θα κινηθώ ανατολικά
κι όταν χαθώ σα βάτραχος στα χόρτα
ή σαν καρλίσιο ψάρι,
τότε η μάνα μου,
η μήτρα,
το αντικείμενο
θα πει σε όλους: «Ρε παιδιά,
ποιος είδε το πουλάκι μου,
τον ίσκιο τον γραμμένο,
που κελαηδάει χωρίς μιλιά
και κλαίει δίχως δάκρυ;»
Όμως κανείς δε νοιάζεται."

"...εγώ κι ο ταχυδρόμος..."

Δε νυστάζω καθόλου. Κάτι που άγγιξα μου έκαψε τις ρώγες των δαχτύλων και δεν έχω αφή. Οι λεκτικές μάχες έχουν πάψει να με συνταράσσουν. Ωχριούν μπροστά στη μη γραμμικότητα του φαινομένου της ζωής. Αναρωτιέμαι αν εκείνοι οι μουσικοί που έχουν κάνει κάλους στα δάχτυλα από την ενασχόληση με τα μουσικά έχουν χάσει την αφή τους μόνιμα όπως τώρα εγώ μάλλον παροδικά. Να θυμηθώ να ρωτήσω. Μολύβια hb. Μέτρια. Ή μπασταρδεμένα μαλακοσκληρά, πες το όπως θες. Από πιτσιρίκι μ’ αρέσαν τα μηχανικά μολύβια, είχα μεγάλη συλλογή, αλλά λάτρευα τις ξύστρες. Τι είναι η μοράβια; Κατεβαίνω τα σκαλιά σαν μπαλαρίνα. Αέρινη αισθάνεται με τα πέλματα το πάτωμα έτοιμη στην ανάγκη να απογειωθεί. Ο τόπος που μας γνώρισε δε με γνωρίζει, δεν έχει μνήμη. Εγώ όμως μπαίνω σα να ‘ναι το τώρα τότε. Σε λίγο ούτε ‘γω θα ‘χω μνήμη. Το δύσκολο είναι να μην ξεχνάς. Αγοράζω ένα τόμο παραμύθια και αισθάνομαι καλύτερα το πάτωμα σε μια μακρά προετοιμασία για αμφίβολη πτήση. Τα μέσα επικοινωνίας δε χρειάζονται όταν δεν υπάρχει κανείς. Τα τηλέφωνα, τα μέηλ, δεν τα χρειάζομαι. Γυρνάω σπίτι παγωμένη, ξεβάφομαι με φυσικές μεθόδους. Η σιγή στους δρόμους της γειτονιάς μου τις νύχτες των παραμονών των γιορτών μου θυμίζει εκείνο το στίχο που έλεγε για λίγη αγάπη στη σιωπή. Ο κήπος μας ανεμοδέρνεται. Η Νικολέτα λέει της κοπήκαν οι πονοκέφαλοι από τότε που σβήνει το κινητό τις νύχτες, τώρα καταλαβαίνω, εκτιμάς περισσότερο τη σιωπή ενός σβησμένου τηλεφώνου. Köln Concert, δυο λευκά περιστέρια σε ασπρόμαυρα πλήκτρα και δαχτυλιές από χέρια ιδρωμένα πάνω σε μαύρη λάκα. Η ματαίωση ενός ονείρου που φιλοδόξησε να γίνει φιλοδοξία. Το μισώ το γιαούρτι αλλά κι ο χυλός μια αηδία. Μας την έκανε. Ένα γκαράζ που δεν έχω τί να παρκάρω, ένα φουαγιέ χωρίς κυρίως θέατρο. Δεν κινείται τίποτα. Όπως όταν έχει κίνηση στους δρόμους λόγω εορτών. Είχα και πολλά σκουλαρίκια πιτσιρίκα. Δεν φοράω αλλά ούτε έχω πολλά πια. Τα χάνω όλο.