"...το ίδιο κάνει να σ'αγαπώ μέσα στους άλλους..."

θα γίνω ντιζέζ

...

"...στην αγορά παγιδευμένοι ποντικοί..."

Εκλήθην να μιλήσω από τη Μαρκησία και τον μεσιέ Τσέλιγκα και το μύθο και την Τσέρυ, εγώ δεν ήξερα τίποτα, είχα πάει για πέστροφες, αλλά γιατί να μην πω, μήπως τάχα είναι άβολο το ντιβάνι;

1. Η πιο ηχηρή εξουσία που ξέρω είναι η θλίψη της μάνας μου και η πιο μεγάλη ερημιά η μοναξιά ανάμεσα σε ανθρώπους.
2. Όταν ακούω τις τέσσερις νότες της ηλεκτρικής στα ψέμματα του Πορτοκάλογλου κάτι μέσα μου σπάει σε θρύψαλα που μου σκίζουν την ψυχή. Και τη φωνή του Χάρη. Το ίδιο. Αυτό το αίσθημα που γδέρνει βαθιά. Τα σινεμά κλειστά. Ο πόνος με μεθά.
3. Οι ουτοπίες μου και οι εμμονές μου, αδελφικές φίλες, αχώριστες: το παραμύθι της αξιοκρατίας που κάθε φορά που μου το χαλάνε θυμάμαι πως είμαι άνθρωπος -και μπορώ ακόμα να γίνομαι έξω φρενών- και η αιτιοκρατία του θείου στην οποία προσχώρησα ανενδοίαστα –αυτή η βαθειά πεποίθηση πως καθένας παίρνει αυτό που του πρέπει˙ τα κτελ, οι σταθμοί των τραίνων, τα λιμάνια -όχι τα αεροδρόμια, αυτά μου θυμίζουν μαιευτήριο- , τα ψυχιατρεία, τα κασμίρια, τα ίσια, στρογγυλά παπούτσια, η σιωπή, τα ταξί μες στη νύχτα, η Πατησίων, οι ξύλινες μπάρες και τα σκαμπώ, το κοντραμπάσο, το bleu-noir μελάνι.
4. Αυτό που αγαπάω και θέλω πιο πολύ και κάνω καλύτερα απ’ ο, τιδήποτε άλλο μα το κάνω όλο και πιο σπάνια, όλο και πιο δειλά, όλο και πιο δύσκολα. Για το κακό μου.
5. Θέλω ένα σπίτι στη θάλασσα με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή. Κι όταν χτυπάς την πόρτα μες στα μεσάνυχτα, τα παραθύρια μου όλα θα ‘ναι ορθάνοιχτα. Το κλειδί κάτω απ’ το γεράνι. Και η θάλασσα στη σκάλα.

Στο ντιβάνι ευθύς... θέλω
ένα γιατρό,
μια γιατρίνα,
μια Μαίρη
μια Μαρία
και
τον κύριο που πάσχει από μωβ.

υ.γ.: αυτό εδώ το μικρό παιδάκι να παλουκωθεί επίσης στο ντιβάνι για να χαλάσουμε τους κανόνες (κι επειδή θέλω...:Ρ).

ένδιτ-υ.γ.: υποθέτω πως έπρεπε να ευχαριστήσω τους κυρίους και τις κυρίες που μου ζήτησαν να καθίσω στο ντιβάνι, αλλά δεν ήξερα αν ήθελα, γιατί δεν μπορούσα να αποφασίσω αν έχει νόημα να ευχαριστείς κάποιον, με τον οποίο επικοινωνείς καθ'οιονδήποτε τρόπο, επειδή απλά σε προώθησε σε μια αλυσίδα. Είχα, εν πάσει περιπτώσει, καλύτερους λόγους για ευχαριστώ κι ας μην το έκανα αλλά, πάλι, το ευχαριστώ είναι πρόστυχη πληρωμη, οπότε δεν το έκανα. Θέλω να πω, εδώ δε λες ευχαριστώ για τη σύνδεση που επιχειρείται εκατέρωθεν, θα πεις ευχαριστώ για ένα παιχνίδι; Ας γραφτεί πάντως στα πρακτικά-σιγά τ'αυγά.

"...a heart like a rock cast in the sea"

"...I'll pack my trunk, make my getaway..."

ραδιο-φόνοι

Συγγνώμη τώρα, αλλά αυτός ο κύριος που παίζει πρώτο κομμάτι στη ραδιοφωνική του εκπομπή το 'διάφανο' και σχολιάζοντας ενδιάμεσα με το επόμενο -που παρεμπιπτόντως είναι το 'τίποτα δεν πάει χαμένο'- μας πληροφορεί πόσο ωραία είναι η ζωή και η Παρασκευή κ.δ.σ. τί ακριβώς θέλει να μας πει;
Φταίω εγώ ;