ΚΚ

Διαολεμένη κίνηση στην Αθήνα, προεορταστική Παρασκευή, άνθιση χειμώνος στο κλείσιμο του ωραρίου των φωτορυπαίνοντων καταστημάτων, στην εκπνοή του χρόνου αγώνας ταχύτητας μακριά από το παρατημένο ταξί, τα ψηλά μου παπούτσια ακολουθούν την αδράνεια της Σταδίου που κατηφορίζει, αυτοί που διακόπτουν την πορεία μου πρέπει να παραμερίσουν, υπόνοια φόβου τις προηγούμενες ημέρες, αγωνία για την ιδιωτική μου δεκτικότητα στο υψηλό άγνωστο, έπειτα εκείνος ο ενεστώτας για την τύχη μου που ενδίδει πια στη ραδιοφωνική εκπομπή κάπως σα να με καθησυχάζει, βυζαντινή επαναθεώρηση των προσωπικών συναλλαγών με τη χασούρα. Αλεξανδρινή μελαγχολία κι οδύνη του εράν ενσώματα του ποιητού. Ένας άνδρας ενσαρκώνει την ποίησή του πατώντας με τις μύτες στην ιταμίνα της Λένας Πλάτωνος.

"δε θέλω πια"

Το κρύο νερό κάθε πρωί μου θυμίζει πως είμαι ακόμα ζωντανός…κάπου το λέει, είμαι σίγουρη.

Το μακιγιάζ της προηγούμενης νύχτας τρέχει στα μήλα, δε θα πάψει η βροχή ποτέ, ίσως αυτό να είναι και μια παρηγοριά, αναζητείται σε ημίλευκα φύλλα χαρτιού εμβληματική μορφή προς παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων ζωής και θανάτου, σωρευμένοι τόμοι γραμματικής κατακερματίζουν μια υποθετική μέση γλώσσα, στο μεσαίο μου συρτάρι έχει ξεμείνει ένα τελευταίο σωληνάρι «κόκκινο έντονο», οξυζενέ 20άρι, μπαίνω κάθε τόσο στον πειρασμό, σκέφτομαι μια χιονισμένη Πράγα, όμως ένα θανατερά πνιγηρό καλοκαίρι αποζημιώνεται τάχα από έναν λευκό μήνα σκορπιού που προμηνύει Χριστούγεννα;

Ασφαλώς, κάτι τέτοιο δεν το σκέφτεται κανείς όσο τρέχει χειμώνας.

Η ασπίδα του κυνισμού μου πέφτει ασήκωτη. Ιδίως τη νύχτα. Χρειάζομαι μια άλλη.

Ο χειμώνας κρατάει τη νύχτα περισσότερο.