«Μπα, κοριτσάκι μου, έβαψες βλέπω και το ματάκι, έτοιμη για βολτίτσα είσαι», σα να την ακούω να το λέει. Το ως για να δηλώσουμε ομοιότητα, το σαν στις παρομοιώσεις, σαν. Κολυμπάω μέσα σε κάποια αμήχανη σχηματοποίηση πένθους πάνω σε μαύρες μπογιές που ξεβάφουν βίαια στο πρόσωπο, σα σκηνή με την απελπισία της Γώγου μέσα στον καθρέφτη της Παραγγελιάς. Του είπα πως έχω ανάγκη για τη ζέστη ενός σώματος που θα διευκρινίσει το true or false στο ερώτημα περί ζωής. Νομίζω δεν κατάλαβε. Ψάχνω μαύρα στις κρεμάστρες, οι μεγάλες τιμές της ευαισθησίας δείχνουν πολύ στο μαύρο, τα μαύρα είναι, λέει η Αθηνά, εθιστικά, όχι, αυτό δεν είναι σεξουαλικό υπονοούμενο, κάποτε το νόμιζα πιο εύκολο να διαλέξεις τί να φορέσεις, αν όλα έχουν το ίδιο χρώμα, σκέψεις για τις κοινωνικές διαστάσεις του πένθους -ποιου πένθους; - κάποτε οι άνθρωποι, λοιπόν, δεν υπάρχουν –δεν υπάρχουν; - κοιμάμαι ατελείωτες ώρες, άρνηση, βλέπω στον ύπνο τη μάνα να μου ζητάει πάλι να μοιρολογήσω, μια παραγγελιά, κι εγώ πάλι άχνα, κάτι λυγμοί, καταπίνω, όχι δεν είμαι λυπημένη, στέγνωσα και δεν έχω ακόμα κατανοήσει ότι οι άνθρωποι κάποτε παύουν να υπάρχουν, μια μουσική άξια των συγκινήσεών μας δεν ακούσαμε, εντελώς ησυχία, δεν καταλαβαίνω, δεν έχω γνωστική πρόσβαση σε αυτό το μηχανισμό.

Υποσχέσεις ενάντια στη δακρύρροια. Κουλουριασμένη στον κήπο της Γεσθημανή με την κουβέρτα στο διθέσιο της γιαγιάς, απέναντι η σβηστή τηλεόραση και το ρολόι του τοίχου γρονθοκοπάει την ψυχή μου. Την ακούω από το διπλανό δωμάτιο, ανάμεικτοι θρήνοι και δοξολογίες, τα γραμματάκια μου ζαρώνουν.

Ο άνθρωπός μου μέσα σ’ έναν ξένο άνθρωπο, μέσα, πολύ βαθειά του, χωμένος, πριν την αγάπη και μαζί… να μαδάω γιασεμιά, μα πού να βρω γιασεμιά γενάρη μήνα, προσπάθεια σύνδεσης από τα βαθειά κι ένα συμπαγές κενό αέρα πληρώνει το στέρνο, θέλω να ανασάνω, σαν τον άνθρωπο μες στο βυθό που καταπίνει νερό, πνιγμός, υπόσχεση που αθετήθηκε, κρατώ το ζεστό χέρι και τρέμω ολόκληρη. Θέλω να πω πως όλα θα πάνε καλά, πως τώρα είμαι εδώ και όλα θα πάνε καλά. Θέλω τόσο να το πω. Κι άλλο τόσο να το ακούσω.

Σκέφτομαι ότι θα ζούμε και αφού φύγει.
Εξέτάζω το ποιόν της αλήθειας των επί μέρους συστατικών αυτής της πρότασης και τα βρίσκω όλα αληθή. Επομένως, θα ισχύει. Μια μικρή αμφιβολία για το ρήμα «σκέφτομαι» δεν μπορεί να κλονίσει την αλήθεια αυτής της πρότασης.
Η αλήθεια είναι πως δεν καταλαβαίνω το πώς.

Πώς οι άνθρωποι παύουν να υπάρχουν. Έτσι απλά.

Όταν γεννήθηκα είχε την τωρινή μου ηλικία. Λίγα χρόνια αργότερα, τη νύχτα του γάμου της, είχε ήδη γίνει τόσο δικός μου άνθρωπος που αναγκάστηκε να μου κρυφτεί, ώστε να πειστώ να φύγω από το γλέντι αφήνοντάς τη μόνη με το νιόπαντρο σύζυγο. Για χρόνια κυκλοφορεί αυτή η αστεία συγκυρία στους κύκλους της οικογένειας εν είδει πειράγματος. Όχι για πάρα πολλά χρόνια τώρα. Δεν πρόλαβε να ζήσει και τόσο πολύ. Στο μεσοδιάστημα κινδυνέψαμε να τη χάσουμε κανά δυο φορές ακόμα. Τώρα όμως θα φύγει. Είμαι καρφωμένη εδώ και περιμένω αμήχανα την αναγγελία. Την αναμένω με τρόμο κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο και κάθε φορά που μέσα στον ύπνο μου μια εικόνα με ηλεκτροσόκ με πετάει στον αέρα. Το είπε ο γιατρός, να προετοιμαστούν οι δικοί της άνθρωποι. Να προετοιμαστούμε. Φυσικά.

Σκέφτομαι τα πίσω μπαλκόνια των παραθαλάσσιων σπιτιών.
Εκείνα που δεν έχουν θέα. Τα πιο αδικημένα.