Μέσα απ' τις ωτοασπίδες μου
ακούω ήχο αυτόματου ποτίσματος.
Τις βγάζω- ησυχία.
Το σύνδρομο εκείνου που κατουριέται.

Τούμπα το εικοσιτέσσερα, σαράντα δύο, το άλλο σώμα γλιστράει από το σώμα σου και πέφτει και αδειάζεις, ο έρωτας έχει φ.π.α., το λέει η τηλεόραση τις μεταμεσονύχτιες ώρες, μα φυσικά, πώς δεν το σκέφτηκα νωρίτερα, το λέει και η τηλεόραση. Επιζητώ το αποτύπωμα του κραγιόν πάνω στο πάλλευκο του υποβρυχίου, ένα κάδρο- εμμονή, είναι, ξέρεις, πολύ της μόδας αυτή τη σαιζόν, όχι φυσικά το κραγιόν, το υποβρύχιο, βανίλια ή τριαντάφυλλο, η χαρά του εναλλακτικού με υποψία δήθεν, το καλοκαίρι είναι καιρός για λάμψη, ανάλαφρες φόρμες, ανάλαφρα ρούχα, ανάλαφρη διάθεση, lounge, παραλία, change your heart, look around you, οι άνθρωποι κρατάνε τους ανθρώπους τους με νύχια και δόντια, δίκιο έχουν. Κι εγώ το ίδιο θα έκανα. Αν ήμουν άνθρωπος και όχι χιονάνθρωπος, μην τα ξαναλέμε. Σιχαίνομαι τα κλισέ, τα σιχαίνομαι, μου φέρνουν αναγούλα. Στους δρόμους της Αθήνας τη νύχτα πρέπει να περπατάς στις μύτες μην τυχόν ξυπνήσεις κάποιον από αυτούς που κοιμούνται στα παγκάκια, στα χαρτόκουτα. Προς Θεού όχι τακούνια στα πλακόστρωτα. Ησυχία. Δεν έχω soundtrack . Το Δεύτερο μεταμεσονύχτια καμώνεται το μεταχουντικό ραδιόφωνο στους εναπομείναντες. Μοσχολιού και Διονυσίου. Είπαμε, καθένας πρέπει από κάπου να πιαστεί. Στη Σολωμού ξένες γυναίκες με μικροσκοπικά σορτς, σταθερά, ο μπροστινός μου κάνει διερευνητική στάση χωρίς αλάρμ, ψάχνει κι αυτός από κάπου να πιαστεί, έχω μια τάση να γίνω πικρή με όλους, έπειτα κοιτώ τη μούρη μου στον καθρέφτη κι, ώσπου να ανάψει το φανάρι, μου κόβεται η μαγκιά, σταματώ γιατί, αν μου επιτεθώ τώρα, θα χάσω το μυαλό μου, αποφευκτική συμπεριφορά, η δημουλά για την απόδειξη της μη ωριμότητας, οι κατσιμιχαίοι για τη δύσκολη εφηβεία των 29, damage η ηρωίδα του louis malle, damage, το λέει ξεκάθαρα, δεν αντέχω να μπήγω τα νύχια στους ανθρώπους για να τους κρατήσω και να κρατηθώ και μέσα μου δεν ξέρω καν αν το θέλω ή αν είναι εφικτό, να έσβηνα το κινητό μου τηλέφωνο τη νύχτα –θέλω; - αφόρητη ζέστη, απαθείς συνδαιτυμόνες, κουνάω τα χέρια σε σινιάλο κινδύνου όπως οι λιλιπούτειες καρικατούρες στα ταξίδια του Γκιούλιβερ. Νομίζω στο mute.

Δεν ήρθε εκείνη την ημέρα στο Φάληρο. Δεν ξέρω πώς το θυμήθηκα αυτό τώρα. Είχα να του δώσω τότε όλες τις εξηγήσεις και τις συγγνώμες του κόσμου αλλά η μη εμφάνισή του τις ακύρωνε εν ριπή οφθαλμού. Φορούσα ολόμαυρα. Κι εκείνο το φτηνιάρικο μαύρο παλτό απ' τα Zara. Με το γιακά σηκωμένο. Κάπως αργότερα, σε ασαφώς προσδιορισμένο χρονικό σημείο τα μαύρα έπαψαν να δείχνουν χαριτωμένα. Φυσούσε ένας αδυσώπητος αέρας που μαζί με τα βλέμματα των διερχομένων μου θύμιζε πως με τιμωρούσε. Τον δικαιολόγησα πάμπολες φορές έκτοτε γι'αυτό. Που ποτέ δεν ήρθε. Που με άφησε να επανακαθορίζω εκ νέου το χρονικό όριο του αυτοεξευτελισμού σε κάθε άφιξη συρμού από τον Πειραιά. Μου τα χώνει τώρα. Με παραινεί. Τί έχω χρέος να κάνω. Σα να μην ξέρει πως είμαι από εκείνους που παραιτούνται -όχι, δε θα πέσει γαλάνη.