"..a long ways from home..."

Έχω γίνει κόμπος. Είναι καιρός που θέλω να πω και αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα σε αυτή τη λεβεντιά της συνειδητής σιωπής που σαφώς δεν έχω -όμως ο ορίζοντας της με πάει βήματα πίσω- και το λυρισμό του χειμάρρου των συναισθημάτων που εσωκλείω γνωρίζοντας τον ανώφελο κίνδυνο του αγώνα της απελευθέρωσής του που με κάνει να αισθάνομαι γελοία. Η αλήθεια όμως είναι ότι η προσήλωσή μου δεν αντέχει να σταθεί πουθενά. Βλέπω ταινίες χωρίς υπότιτλους τελευταία και ξεσκουριάζω τα αγγλικά μου. Θυμάμαι και πάλι να σκέπτομαι στα αγγλικά όπως την εποχή του proficiency που η καλή μου Σιμόνη γέμιζε κίτρινα ποστ-ιτ με καλά λόγια για τα γραπτά και τις σκέψεις μου. Πάντα πίστευα ότι οι άνθρωποι που μιλούν πολλές γλώσσες σχεδόν σα να ήταν μητρικές τους πάσχουν από διάσπαση της σκέψης, του λόγου. Ότι δεν μπορούν να σκεφτούν αυθόρμητα σε καμία γλώσσα χωρίς να διηθίσουν τη σκέψη μέσα από φίλτρα που λογοκρίνουν. Ξεσκονίζω τα αγγλικά μου για να ‘χω μια δικαιολογία για τη διάσπαση της σκέψης μου. Ίσως αποπειραθώ να ξαναπιάσω τα γαλλικά ή να ξεκινήσω ισπανικά. Ή καλύτερα πορτογαλικά να καταλαβαίνω και τα τραγούδια του Jobim.
Στους δρόμους το βλέμμα μου μ’ αλλάζει θέμα αυτεπάγγελτα, αυτό το μαλακό πλάσμα του μολυβιού το παραδομένο στην απουσία της βαρύτητας με κοιτάζει, πόσο αγαπάω τα γκρίζα σύννεφα, νομίζω με πάνε τα πόδια μου, σκίζω με το στήθος τον αέρα μπροστά μου αφήνοντας νοερές πατημασιές στην άσφαλτο, πολύ που χέστηκε η άσφαλτος που την πάτησα, νομίζω ο φακός της κάμερας με κυκλώνει με σταθερή ταχύτητα κι εγώ ακλουθώ κάτι χαοτικές τροχιές για πιο σουρεάλ αποτέλεσμα στην οθόνη, είμαι τοποθετημένη κάπου μέσα σε μια πίστα αεροδρομίου και η αποκόλληση των στροβίλων μου παίρνει το παλτό, τα σκυλιά δεν αγαπούν τους ανθρώπους με τα μαύρα παλτά. Φοβάμαι πως δε θα μπορέσω πια να σε κοιτάξω με ειλικρίνεια όπως τότε που ήμουν παιδί -και ας μην ένιωθα έτσι- και σου άδειαζα το μέσα μου για πλάκα, γιατί ήταν όλο αλήθεια και ξεχείλιζε. Η σερβιτόρα μου λέει «μπράβο που ένα μικρό κορίτσι έρχεται εδώ μόνο του», κι εγώ με προσποιητή απορία και την πιο κοντράλτα μου φωνή δείχνω να μην καταλαβαίνω:«μικρό κορίτσι;» . Προσπαθώ να ακούσω τη φωνή μου στις διάφορες περιστάσεις. Ποτέ δεν ακούς τη φωνή σου όταν είσαι απορροφημένος από ένα θέμα. Οι τραγουδιστές, λέει, το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να μάθουν να ακούνε τον ήχο της φωνής τους, να την αναγνωρίζουν και να μην την παραποιούν, γιατί το ποιο συνηθισμένο φαινόμενο είναι να μιμούμαστε με τη φωνή τον ήχο κάποιας άλλης φωνής. Θα ‘θελα να τα πω όλα στον καθρέφτη μου και να είμαι από μια μεριά κι εγώ για να ακούσω τον ήχο της φωνής μου. Αλλά αυτό είναι το πρόσχημα μόνο γιατί, βασικά, το μόνο που με απασχολεί είναι το θέμα.

"...εσύ να πίνεις το κρασί κι εγώ να πλέω μέσα..."

Χο χο χο...
Ποιον θα σύρω μαζί μου στην Άλλη Όχθη το άλλο Σάββατο...;

"...ένα ποτήρι στο πάνω πάνω ράφι που δε φτάνω."

Πώς είναι να ερωτεύσαι δελφίνι; Όπως το να ερωτεύεσαι κάποιον που ερωτεύεται δελφίνια. Το ίδιο. Όπως ένα μικρό δελφινένιο τατουάζ στο πάνω μέρος της παλάμης, μεταξύ δείκτη και αντίχειρα που ακολουθεί την καμπύλη της μεμβράνης που τα ενώνει. Και όπως το ρεύμα που παράγει το φιλί στη ρίζα της παλάμης.…the tatooed broken promise that I hide beneath my sleeve…Ο Χρήστος Λούλης αγκαλιά με τη Natalie Portman σε εφηβική ηλικία. Ένα ασημένιο μπρελόκ με δελφινάκι και γαλάζια χάντρα, σουβενίρ από την Αμοργό. Τα κλειδιά της λησμονιάς. Ό,τι κλειδί θέλεις, παίζουν όλα τα όργανα. Ένα πλυντήριο με μαύρα πουλόβερ, καλές μέρες κάνει, θα στεγνώσουν. Ο Reno στο πιάνο με κονιάκ. Μηδέν αστέρων.
Δε γίνεται να περιμένεις να στεγνώσουν οι κόμποι.

"...με το βλέμμα που σβήνει..."

Πόσο πολύ ζηλεύω τα τραγούδια που είναι γραμμένα για Άννες. Όλα τα τραγούδια. Για όλες τις Άννες. Στα μέρη που συχνάζω τις νύχτες οι ανοιχτόχρωμες μεταλλιζέ σκιές των ματιών είναι ανώφελες, τις καλύπτει το φως που δεν υπάρχει. Αναρωτιέμαι γιατί τις πουλούν για βραδινές, εφ’ όσον η μόνη ευκαιρία τους να φανερωθούν θα ήταν στο φως της μέρας. Ή στην τηλεόραση ή σε κάποια δεξίωση με τεράστιους πολυελαίους, αλλά τώρα μιλάω για τον κανονικό κόσμο. Όλο μου αγοράζουν πράσινα μολύβια ματιών. Κυπαρισσί, πετρόλ, βεραμάν, λαχανί. Έχω πάρα πολλές διαφορετικές αποχρώσεις του πράσινου κι όλο μου τελειώνει το μαύρο μαλακό μολύβι που μουτζουρώνει εύκολα.

Έχω κουραστεί πολύ να σε ψάχνω. Να σε αποζητάω. Η αρχή αυτής της περιόδου μοιάζει να χάνεται εκεί πίσω. Να αρχίζει τότε που αρχίζω να με θυμάμαι. Η στοργή μου να γίνεται φριχτός κόπος, να στεγνώνεται, να γερνάει το δίχως άλλο. Η κίνηση προς το μέρος σου να μένει από καύσιμα. Έχω στην άκρη του νου μου κάτι ζωντοχήρες στα σαράντα που δηλώνουν με άκρατη ανεμελιά και ανήλικη χειραφέτηση ότι αποφάσισαν να κάνουν πια κάτι και για τον εαυτό τους και, άρα, να πάνε όλοι να γαμηθούνε, γιατί αυτές θα γίνουν ευτυχισμένες. Ευτυχεσμένες. Ας ήταν να γίνονταν. Τον κατανοώ αυτόν τον πόθο. Αλλά μια υπερφιλόδοξη και υπεραισιόδοξη καρικατούρα δε με πείθει ιδιαίτερα. Ούτε εγώ ασφαλώς πληρώ τις προδιαγραφές της, χωρίς όμως να είμαι βέβαιη αν αυτό με λυπεί. Το πιο πολύ που μπορώ να κάνω είναι να σβήσω το κινητό μου ή να σου πω με ύφος μπλαζέ που θα ακυρώνει κάθε ίχνος αλήθειας ότι δεν καταλαβαίνεις τίποτα για να πονέσεις. Που κουράστηκα να σε ψάχνω.

"...without dance is a revolution not worth having..."

δεύτερη φορά σε τρεις μέρες.
πώς δε θα κοιμηθώ πάλι απόψε;

"ήταν ζήτημα απόστασης...

"Bells For Her"

And through the life force and there goes her friend
On her Nishiki it's out of time
And through the portal they can make amends

Hey, would you say whatever we're blanket friends
Can't stop what's coming
Can't stop what is on its way

And through the walls they made their mudpies
I've got your mind I said she said I've your voice
I said you don't need my voice girl you have your own
But you never thought it was enough of
So they went years and years
Like sisters blanket girls
Always there through that and this
There's nothing we cannot ever fix I said

Can't stop what's coming
Can't stop what is on its way

Bells and footfalls and soliers and dolls
Brothers and lovers she and I were
Now she seems to be sand under his shoes
There's nothing I can do

Can't stop what's coming
Can't stop what is on its way

And now I speak to you, are you in there?
You have her face and her eyes
But you are not her
And we go at each other
Like blankets who can't find
Their thread and their bare

Can't stop loving
Can't stop what is on its way
And I see it coming and It's on its way

...πόσης απόστασης;"