"catch me if i fall..."

Μωβ τουλίπες στη Βερανζέρου, ο εσπρέσο στα στάρμπακς έχει εσάνς πικραμύγδαλου, τέσσερα ζεύγη κι εγώ επί του τραπεζίου, αλλά μήπως κάθεται ο κόσμος στα τραπέζια, έχει και τα δίκια του, εδώ που τα λέμε, ο τρελάρας, το ξωτικό με το πνευστό που κλαίει, να γλείψω τους κόμπους των αρθρώσεων στα δάχτυλα και ανηφορίζοντας να καταλήξω στη μανιοκαταθλιπτική γωνία του ποδιού της χήνας, επαφίεμαι, επαφώ, όταν αγγίζουν τα δάχτυλα λέγεται αφή, όταν εφαρμόζει η γλώσσα υπάρχει κάποια ονομασία; Παχύ καϊμάκι, αδιαπέραστο, κουλουράκια κανέλας πλεξουδες, καραμέλες βουτύρου στο χρυσόχαρτο, πολύχρωμα χαρτάκια από σοκολατάκια πολυτελείας στις τσέπες, 85% κακάο, τα πλυμένα ασπρόρουχα κοκαλωμένα στα σχοινιά, allure του chanel σε εκρού κασμιρένιο κασκόλ, αλλήθωρες αδεξιότητες ανάμεσα στην καταβαράθρωση των ημερών και την αναζήτηση της θαλπωρής μέσα σε άχνη ζάχαρη, βόλτα με τ’ αμάξι κάτω από τα φωτάκια της βασιλίσσης σοφίας, μεσήλικες πόρνες στην καποδιστρίου, τα ανοιχτά χαρτιά πενήντα τοις εκατό off επί του πάγκου στην αγίου μελετίου, παρφέ σοκολάτα στη χαρά, γυναίκα κλεοπάτρα ή κική κι ύστερα το κορίτσι με τα μαύρα. Σε σωστή ώρα βραδιάζει. Έχω κρεμαστεί μέρες από μία κουβέντα που αποθήκευσα να μη χάσω στο κινητό και απώλεσα επιλέγοντας διαγραφή όλων -τί μάρκα να 'ναι αυτό το τζιν που μοσχοβολάει μαστίχα- όνειρα για θρησκευτικά παραισθησιογόνα και φυγές στο αζερμπαϊτζάν, μια στροφή παραπάνω μέσα στον ύπνο και ο κόσμος έχει χάσει μια στροφή. Όμως εγώ θέλω μόνο μια εκδρομή.
Μέρες που ‘ναι.

"...Ἀπὸ τόσο μικρὴ ἀγάπη βγαίνει ἕνας κυνηγός•

ὅποιο πουλὶ σκοτώνει δὲν τ’ ἀγγίζει."

φωτο: Nan Coldin

συν. από: "...τετράγωνη ξανά..."

Το μαγαζί όπου εμφανίζονται τα άτσαλα φιλμ μου το έχει ο Τόλης. Ο Τόλης φέρνει φανταστικά στον αδερφό του σούπερ Μάριο, τον Λουΐτζι, και είναι άντρας της μοναδικής γυναίκας που έχω δει να φωτογραφίζεται νύφη μόνη: χαμογελάει με τεράστια μάτια από το μεγάλο τοίχο του φωτογραφείου. Ο Τόλης έχει μαζί της δυο παιδιά -δηλαδή δύο έχω δει εγώ. Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Ξέρω πως είναι παιδιά του, γιατί έχουν και τα δύο τα τεράστια χαμογελαστά μάτια της μάνας τους. Η κόρη του είναι ξανθιά και όμορφη. Ο γιος του σήμερα μου είπε: «αυτό είναι εντελώς ασπρόμαυρο».

"...τετράγωνη ξανά..."

Στεναχωριέμαι έτσι που νυχτώνει μεταξύ πέντε και πεντέμιση, μια δέσμη απώλειας, μέσα σ’ ένα τέταρτο έχεις χάσει τη μέρα, οι διαπροσωπικές δοσοληψίες μπορούν, εικάζω, να είναι πρόσχαρες για όσο ακριβώς δεν απαιτούν διαρκή και σαφή προσδιορισμό του προσώπου σου. Δηλαδή για πόσο;; Ο εργασιακός μου χώρος θυμίζει αυτό που θα ‘λεγε η δεσποινίς διευθυντής ανδρολίβαδο, μου ανοίγουν πόρτες, μου παραχωρούν τη θέση τους, η Μίκα λέει πως όσα μου συμβαίνουν είναι κινηματογραφικά, με φωτογραφίζουν απομεσήμερο Τρίτης να διαβάζω καπνίζοντας μπροστά στο γωνιακό παράθυρο της ίντριγκας μόνη πλάι σ’ ένα νεαρό ζευγάρι που φιλιέται εξακολουθητικά παράγοντας το γνώριμο ήχο των μπουκαλιών που ξεβουλώνουν. Χαλασμένα ασανσέρ καπνισμένων πολυκατοικιών του κέντρου, αμέτρητα τσιγάρα, υπερχείλιση καφεΐνης, τζιν σε άδειο στομάχι, απογευματινά σφηνάκια σανγκρία, ινδικό take away κι αυτά τα υπέροχα δέντρα που παίζουν με τα κίτρινα φώτα της πιο ήσυχης προεορταστικής Αχαρνών όλου του κόσμου. Ομολογώ ότι η οπτικοποίηση μου γεννά αμφιβολίες, δισταγμούς και ανασφάλειες, δεν είναι το φόρτε μου, τα καταφέρνω καλύτερα με τους ήχους ή τις μυρωδιές, γεννετήσια, η αφή απλώς μου διαφεύγει, επιστρατεύω για να ανταπεξέλθω οινοπνευματώδη κυνισμό- γραμμάτιο προπληρωμένων επιλογών με κόστος ευκαιρίας σταθερό, όταν ξεμεθύσω, τίποτε απ’ όλα αυτά δε θα έχει σαφές αντίκρυσμα, κάποια από αυτά θα έπονται μόνο δυνητικά και όλα ανεξαιρέτως θα είναι σχεδόν ασπρόμαυρα. Μια χαρακτηριστική κίνηση θα διορθώσει αυτό το σχεδόν και το απρόσμενο πορτοκαλί θα αναλάβει το σταθερό γκρίζο του πόστο. Θα είμαι πάλι ο άνθρωπος με την επιρρεπή συγκινησιακή φόρτιση. Και θα αφήσω απ’ έξω μόνο τα χριστουγεννιάτικα παιδικά βιβλία.

"ζευγάρια να σαλτέρνουν απ'τις ταράτσες..."

-Τζουλιάνα, πες μου, τί προθέσεις έχεις;
Τί θες να κάνεις;
-Τίποτα.
-Μα είναι παράλογο.
-Ανώφελο να ασχολείσαι μ’ εμένα. Αυτό κάνουν όλοι τελευταία. Πάω σε γιατρούς και μου μιλάνε για μένα…αλλά όταν μένω μόνη δε νιώθω καλά. Δεν το αντέχω πια. Τα έχω κάνει όλα για να επανενταχτώ στην πραγματικότητα…όπως λένε στην κλινική. Θα έλεγε κανείς ότι έχω πετύχει. Έχω καταφέρει μέχρι και να γίνω μια άπιστη σύζυγος.
-Δεν πρέπει να σκέφτεσαι αυτά τα πράγματα, Τζουλιάνα.
-Βέβαια, φτάνει να μην τα σκέφτομαι. Ωραίο συμπέρασμα. Υπάρχει κάτι τρομερό μέσα στην πραγματικότητα…και δεν ξέρω τί είναι. Κανείς δε μου λέει. Ούτε κι εσύ δεν μπόρεσες να με βοηθήσεις, Κοράντο.