"...μην περάσεις, μωρό μου..."

Χώρισμα μεσοβδομαδιάτικο ξημέρωμα
αγκαλίτσα με τη λίτσα την ομιχλίτσα.
Μωρό μου, μην τρέχεις και φτάσουμε.

"...so worn..."

"...a perfect day...


....a perfect day,...




...Elise..."

"...μέσα από τα μαύρα δίχτυα..."

Πρόβα φεγγαριού με μωβ 0,7mm μύτη που γρατσουνάει. Οξύμωρες πρόβες και ανορθόδοξα μήκη κύματος που μπλέκονται όπως η σελήνη με τον ήλιο. Σχήματα φαινομενικά προκαθορισμένα προοδευτικά ξεχειλώνουν. Κίτρινο- μωβ και κόκκινο της καύσης. Ανοιξιάτικα ψυχρά τίποτα φλυαρούν χωρίς να αγγίζουν. Παραμονεύουν. Δεν παραμονεύουν, στρατοπεδεύουν, εμπερικλείουν το ζωτικό αέριο μίγμα, επικάθονται στις εξόδους, το στέρνο, τους αστραγάλους. Θέλω και πρέπει σύμμαχοι, πανομοιότυποι σκοτώνουν παρέα, στοχεύουν από την ίδια γραμμή, προς ίδιες κατευθύνσεις. Ξοδεύουν αέρα. Δεν ανασαίνεις σωστά. Το πάπλωμα που δε σκεπάζει ξεμπροστιάζει, δε μεριμνά, καρφώνει αδίστακτα.

Τα ρεαλιστικά περιθώρια βελτίωσής σου το συγκεκριμένο t ρίχνουν τη θεωρία στα χάπια. Λυπάμαι, χάσατε, προσπαθήστε ξανά.

"...πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα..."

γουατ δε τάιτλ σεζ

___
υ.γ1.:με την ευγενική χορηγία των ακροβατών του κήπου και της λατέρνας.
υ.γ.2:ο συνειρμός ξεκινάει από εδώ και λήγει σε στεγνό λαρύγγα.

"...απέραντοι δρόμοι..."

Όσο πλησιάζει το Πάσχα κάτι βολτάρει στον αέρα σα να λήγουν οι προθεσμίες μας. Σα να σφίγγουν τα τελεσίγραφα. Σαν κάτι να ζορίζει γενικώς.

Λέω: "δεν υπάρχει μάχη χωρίς θύματα" και είμαι σούπερ κοινότοπη. Η φιλόλογος στο γυμνάσιο έλεγε: "δεν υπάρχουν προτάσεις χωρίς ρήμα" και μου κοκκίνιζε τα γραπτά. «Η εαρινή καθαριότητα και τα θύματά της». Αυτά που έφαγαν κόκκινη κάρτα κι έπειτα σουτ και τα άλλα, που μάταια αναζητήθηκαν παντού, αλλά είχαν μάλλον πέσει ηρωικά στον κάδο ήδη από αλλοτινές περιόδους που η σημασία τους κρίθηκε αμφίβολη…ή/και η παρουσία τους ζόρικη, πολύ ζόρικη. Και φωτογραφίες, πολλές φωτογραφίες που έχω ξεχάσει. Και μια κασέτα που γράφει "μην πετάξεις τίποτα", μα εγώ δεν ακούω Σαββόπουλο.

Δεν ήμουν ποτέ από εκείνους που περιμένουν πώς και πώς τα γενέθλιά τους. Δεν το έκανα καν ως παιδί, που στο κάτω κάτω το δικαιούμουν κιόλας. Σχετικά πρόσφατα μάλιστα το ξέχασα. Μου το θύμισαν άλλοι. Δε θυμάμαι ημερομηνίες γενεθλίων και δεν κακιώνω αν δε με θυμηθούν. Αφού κι εγώ δε θυμάμαι, άμα με ξεχάσουν το ξεχνάω, δεν κακιώνω, άμα κακιώσω δε θα ‘ναι για τα ξεχασμένα γενέθλια, θα είναι για τα ξεχασμένα σκέτο. Δεν μου λένε και πολλά τα γενέθλια. Είναι γενικά μια μέρα που επαληθεύεται το σύνολο των ανθρώπων που έχεις δίπλα σου, αλλά αυτό, όπως ακριβώς το λέω, το αναιρώ κιόλας γιατί δεν ισχύει εντελώς. Δηλαδή αυτούς που γενικά έχεις ή δεν έχεις δίπλα σου στη ζωή γενικά τους έχεις ή δεν τους έχεις και στη συγκεκριμένη μέρα. Απλώς τόσο οι απουσίες όσο και οι παρουσίες είναι πιο ηχηρές λόγω προβολέων.

Τέλος, δεν ξέρω τί να γιορτάσω. Μαγκώνομαι από δακριάκια μόνο με τη συγκίνηση της μάνας μου όταν φέρνει την τούρτα και τα κεράκια. Γιορτάζω γι’ αυτήν που δεν κουράστηκε να με γιορτάζει, γιατί με θεωρεί το πιο όμορφο πράγμα που της συνέβη στη ζωή της, γιατί νιώθει πως έχει λόγο να γιορτάζει. Για μένα δεν αλλάζουν πολλά. Μόνο νούμερα. Και το δώρο μου.

03:23 π.μ.

Αυτή την ώρα κλείνω τα πατζούρια . Αυτή την ώρα η πόλη ανασαίνει αβίαστα στο κομμάτι της πόλης όπου κατοικώ. Κανένας θόρυβος δεν υπερκαλύπτει την ανάσα της. Κάθε φορά που κλείνω τα πατζούρια αναλογίζομαι ότι η μόνη διαφορά ανάμεσα στους ανθρώπους που κοιτάν ψηλά και τους άλλους, που κολλάν το βλέμμα στα παπούτσια του πλήθους, είναι ένα παράθυρο· που άλλοτε βλέπει ουρανό ή θάλασσα ή δάσος ή έστω ταράτσες κι άλλοτε πάλι ανοίγει σε τοίχο, σε ακάλυπτο 1,5x1,5. Κάθε φορά το σκέφτομαι. Ένα παράθυρο με θέα ή χωρίς. Οι άνθρωποι που δυσανασχετούν στη θέα των πολυκατοικιών που αραδιάζονται στη σειρά κατά μήκος της τροχιάς του ηλεκτρικού κάπου εκεί στον Περισσό και που τα βάζουν με τις ξεβαμμένες τέντες τους δεν ξέρουν τι θα πει παράθυρο χωρίς θέα. Το υποψιάζονται ίσως, μπορεί κιόλας να το γνώρισαν συγκυριακά και να το λησμόνησαν, πάντως δεν το ξέρουν. Όμως κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν και γέρασαν σε σπίτια με παράθυρα δίχως θέα. Αυτή η σκέψη με επισκέπτεται κάθε βράδυ. Πιπιλίζω στο νου την ιδέα ότι «καθένας εισπράττει εκείνο ακριβώς που το ανήκει». Αυτό σημαίνει ότι σε κάποιους ανήκει ένα παράθυρο που βλέπει στο λιμάνι των Χανίων και σε κάποιος άλλους ένα παράθυρο που ανοίγει σε ακάλυπτο στο Μεταξουργείο. Μια εμμονή πολύ έντονα φορτισμένη συναισθηματικά παρενοχλεί τη σιγή της νύχτας.

Δες, έστωσαν 2 άνθρωποι Α & Β. Ο Α εισπνέει αέρα από την ατμόσφαιρα και ο Β ανασαίνει το διοξείδιο που ο Α εκπνέει. Ο Β θα ζήσει? Δε θα ζήσει.

Σωτήρης Χατζάκης

«Ο πόνος οδηγεί στην αισθητική,
όχι το αντίθετο»

____
μην αγνοήσετε τα βιντεάκια δεξιά, έχοντας χάσει και τις δύο παραστάσεις, ξανάδιαβαζω ήδη τη "φόνισσα" μετά από ομολογουμένως ισχυρό σοκ. (δρχ 1250)

"...χτυπάνε κάτω με μανία την ουρά τους..."

Η Αλίκη γέλασε: "Δεν αξίζει να προσπαθήσουμε", είπε, "κανένας δεν μπορεί να πιστέψει πράγματα που είναι αδύνατο να συμβούν".
"Τολμώ να πω πως δεν εξασκήθηκες αρκετά", είπε η Βασίλισσα.
"Όταν ήμουν στην ηλικία σου, πάντα το έκανα για μισή ώρα κάθε μέρα. Μερικές φορές πίστευα ότι μπορούν να συμβούν έξι απίθανα πράγματα πριν πάρω πρωινό".

Lewis Carol, Through the Looking Glass

__________
υ.γ.: απόψε λέω να μη βγω

"Take that damn pipe out of your mouth, you rat..."

άκου πού κόλλησα πρωταπριλιάτικα...σε καλό να μας βγει.

Surabaya Johnny
I had just turned sixteen that season
When you came up from burma to stay.
And you told me I ought to travel with you,
You were sure it would be ok.
When I asked how you earned your living,
I can still hear what you said to me:
You had some kind of job with the railway
And had nothing to do with the sea.
You said a lot, johnny,
All one big lie, johnny.
You cheated me blind, johnny,
From the minute we met.
I hate you so, johnny,
When you stand there grinning, johnny.
Take that damn pipe out of your mouth, you rat.
Surabaya johnny,
No one’s meaner than you.
Surabaya johnny,
My God and I still love you so.
Surabaya johnny,
Why I'm feeling so blue ?
You have no heart, johnny,
And I still love you so.
At the start, every day was Sunday,
Till we went on our way one fine night.
But before two more weeks were over,
You thought nothing I did was right.
So we trekked up and down through the punjab,
From the source of the river to the sea.
When I look at my face in the mirror,
There’s an old woman staring back at me.
You didn’t want love, johnny,
You wanted cash, johnny.
But I only sewed , johnny,
Your lips.
You wanted it all, johnny,
I gave you more, johnny.
Take that damn pipe out of your mouth, you rat.
Surabaya johnny.
No one’s meaner than you.
Surabaya johnny.
My God and I still love you.
Surabaya johnny,
Why I'm feeling so blue ?
You have no heart, johnny.
And I still love you so.
I would never have thought of asking
Where you got that peculiar name,
But from one end of the coast to the other
You were known everywhere we came.
And one day in a cheap hotel room
I’ll wake up to the roar of the sea,
And you’ll leave without one word of warning
On a ship waiting down at the quay.
You have no heart, johnny!
You’re just dirt, johnny!
How could you go, johnny,
And leave me like that ?
You’re still my love, johnny,
Like the day we met, johnny.
Take that damn pipe out of your mouth, you rat.
Surabaya johnny.
No one’s meaner than you.
Surabaya johnny,
My God and I still love you.
Surabaya johnny,
Why am I feeling so blue ?
You have no heart, johnny.
And I still love you so.