"Στο κλάμα είμαι μαγευτική, δεν είμαι;-...

...αλαζόνευε η φωνούλα της Σαλώμης."

_____

put the blame on the lady

"...σε μια πόρτα στρογγυλή, καφετί με γκρι - ξυπόλυτη"

Το μινόρε της αυγής
Μ. Μάτσας/ Σ. Περιστέρης

Ξύπνα, μικρό μου, κι άκουσε
κάποιο μινόρε της αυγής,
για σένανε είναι γραμμένο
από το κλάμμα κάποιας ψυχής

Το παραθύρι σου άνοιξε
ρίξε μου μια γλυκιά μάτια,
κι ας σβήσω πια τότε, μικρό μου,
μπροστά στο σπίτι σου, σε μια γωνιά.

«σε τύλιξ’ η νύχτα κι ορφάνεψα μόνη μου..»

Τα ΚΤΕΛ και ο σταθμός Λαρίσης. Τα επιβατικά που φεύγουν από τον Άγιο Σπυρίδωνα στη μέση της νύχτας. Τα άλλα που γυρίζουν.
Παντού ο ίδιος ήχος, ο αντίλαλος από την πτώση του φωτός όταν πνίγεται μέσα στα μαύρα νερά. Περισσότερο ή λιγότερο ένδοξα.
Τα παροπλισμένα σώματα στα ναυπηγεία της Ελευσίνας τη νύχτα με τους βραχίονες που κοιτάνε τον ουράνιο θόλο και τα φαναράκια τους που βουτάνε στο υγρό μαύρο τυγχάνουν της πιο απροσποίητης συμπάθειάς μου.
Από ένα αψυχολόγητο αίσθημα βαθύτατης συγγένειας.
Σαν αυτήν με τα κορμιά που ξοδεύονται γυροφέρνοντας στα χιλιοπερπατημένα πρακτορεία και τις ωχρές αποβάθρες και που παίρνουν το σχήμα των καθισμάτων των ποτισμένων με καπνό και ιδρώτα.
Ο Οδυσσέας που τρόμαξε από το άσχημο πρόσωπο της γυναίκας του εγκατέλειψε την πολυπόθητη Ιθάκη για να πεθαίνει από πορνείο σε πορνείο πλάι σε εκείνες που άλλοτε –παλιά μόνο- νόμιζε ότι της έμοιαζαν.
Το άδειασμα της αποχώρησης και τα καντάρια του κόπου της.

"χάιχο, χάιχο..."

Φοβάμαι τα ξυράφια, καλή μου,
όπως ο διάβολος το λιβάνι και το λιβάνι το μπάφο,
όπως το ψάρι τη στεριά και όπως εγώ τη θάλασσα.
Φοβάμαι την καυτή επιβεβαίωση της ρέουσας ζωής κατακόκκινη
και την εξουσία επί του τέλος της σχιζοφρενικά απαστράπτουσα πάνω στην κόψη.
Χρειάζομαι διακοπες.
Από τί, το κερατό μου μέσα, από τι;

Ciudad sin sueño (nocturno del Brooklyn bridge) - F. G. Lorca

No duerme nadie por el mundo. Nadie, nadie.
No duerme nadie.
Hay un muerto en el cementerio más lejano
que se queja tres años
porque tiene un paisaje seco en la rodilla;
y el niño que enterraron esta mañana lloraba tanto
que hubo necesidad de llamar a los perros para que callase.

No es sueño la vida. ¡Alerta! ¡Alerta! ¡Alerta!
Nos caemos por las escaleras para comer la tierra húmeda
o subimos al filo de la nieve con el coro de las dalias muertas.
Pero no hay olvido, ni sueño:
carne viva.

FOG

Κι είναι η ζωή ψυχρή ψαρίσια
-Έτσι ζεις; -Ναι! Τί θες να κάνω·
τόσοι και τόσοι είναι πνιγμένοι
κάτω στης θάλασσας τον πάτο.

Γ. Σεφέρης

___________
υ.γ.: κι είχες στο νου σου το σκοπό που ξεκινάει το δάκρυ...

"...μακριά σου ένα χρόνο δεν ανάσανα..."

γιατί έτσι...

_________________
του μίμη πλέσσα,
από την ταινία "η νύφη το 'σκασε" του αλέκου σακελάριου,
από τη μάρθα φριτζήλα.

"...πώς να σε λένε... πώς..."

-Καλημέρα, μαμά.
-Γεια σου, παιδί μου, τί κάνεις;
-Έχω έναν πονοκέφαλο από χθες...
-...
-...μ'αυτόν κοιμήθηκα.
-Μ'αυτόν κοιμήθηκες...;

Obrigado e Boa Noite, Furacão

Ξώμεινε έξω το ταυ. Τις προάλλες έντυνα τα βιβλία μου και το χρειάστηκα και βαρέθηκα να κατεβάσω την τσάντα με τα σύνεργα να το βάλω πάλι στη θέση του. Είχα πει, θυμάμαι, πριν ακριβώς τρία χρόνια, αυτό είναι, τέλειωσε και τα ‘κρυψα. Ακόμη το χρωστάω εκείνο το σχέδιο. 80 πόντοι ταυ, 800 mm, πρέπει να το κρύψω, σαν τσεκούρι περιφέρεται στο δωμάτιό μου ανάμεσα στα άλλα φυσιολογικά αντικείμενα, ένα ταυ έτοιμο να με τσεκουρώσει. Αν μη τι άλλο με ταράζει.

«Ποτέ δεν είχα άλλη πραγματική ενασχόληση πέρα από την εσωτερικη μου ζωή.»

Ανατρέχω συχνά πυκνά στο Φερνάντο. Φοβάμαι εκείνη τη φωνή που ψιθυρίζει ότι ένας άνθρωπος που δεν είναι ηλίθιος και αντικρύζει τη ζωή στα μάτια οφείλει από ένα εγγενές αίσθημα συνέπειας να οδηγηθεί στην παράνοια. Από μια ιπποτική ερμηνεία της έννοιας της στοιχειώδους αξιοπρέπειας. Τον ακολουθώ κάθε φορά, τόσο καθαρό και πρωταρχικό, που νιώθω αυτό ακριβώς το αίσθημα της συνέπειας να με ξεβολεύει επικίνδυνα. Όχι η νομοτέλεια η σχετική με τα λιμνάζοντα νερά αλλά η υπό εξέταση ορθότητα της δεσπόζουσας τάσης προς περαιτέρω διασάλευση.

Στο ψυχιατρείο η ατμόσφαιρα είναι τόσο βαριά που τα μάτια, τα ίδια που άλλοτε σχημάτιζαν γωνίες στη θέα του έξω, στρογγυλεύουν από την κατανομή του βάρους. Από την επήρεια. Τα χάπια δίνουν πίστωση αέρα, pause αορίστου χρόνου στο έξω και στο σανίδι μονολογος της εσωτερικής διεργασίας. Αυτή πρωταγωνίστρια. Στο ύψος της. Εκεί δεν ξέρω τι γίνεται. Κανείς δεν ξέρει. Κι όποιος γυρνάει από εκεί πάλι δεν ξέρει. Δε θυμάται. Είναι μια άλλη ζωή. Όπως ο θάνατος μάλλον.

"...μου λένε πως διασκεδάζεις..."

Προσπαθώ να μπω στη θέση των άλλων· που δεν μπορώ να αποφασίσω αν είναι λιγότερο ή περισσότερο αναπαυτική, πάντως είναι σε κάθε περίπτωση η θέση των άλλων και, ως τέτοια, εξαιρετικά ανοίκεια. Το κερί της Σταύρωσης δεν μπορεί παρά να επιβεβαιώσει το αναπόφευγο πέρασμα της θεωρίας μέσα από την πράξη. Οι ειδικοί το λένε ανάδραση και οι γιαγιάδες ζωή. Εγώ, που κάποια στιγμή νόμισα ότι μπορούσα να αποφασίσω ότι δε γουστάρω ένα- δυο πράματα και να πω φτάνει-τέρμα εύκολα και αναίμακτα, βλέπω πεντακάθαρα πως η ανάδραση απαιτεί φυσικά αίμα και τα έξοδα παραστάσεως είναι το εύκολο και ανούσιο κομμάτι. Προσπαθώ σε εκείνη τη θέση της μνήμης που κρατούσε εκείνο το στίχο για το αυγό της Ανάστασης να αποθέσω το αίμα το χυμένο για τη ζωή των προσεγγίσεων, με τις χαρακιές των γερασμένων χεριών, τα βαθουλωμένα μάτια και τις συμβιβασμένες γραμμές των ματιών. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα γι’ αυτά. Είμαι σίγουρη πως υπάρχουν γιατί έχω υπάρξει ένας από αυτούς σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι είμαι σήμερα. Οι αυτιστικοί μικρόκοσμοι με λυπούν, ιδίως κατά την άθροισή τους. Πέφτω για ύπνο βαμμένη στα λαχανί μαξιλάρια που πήρε για Πάσχα η μάνα μου.
Θέλω ένα πορτατίφ λέμε.

"..βάχι..."

Χαρκίτικος Σκοπός
(Κάλυμνος, Κατερίνα Μακαρούνα)

Βάχι, κλαίω τις αμαρτίες μου, κλαίω τα βάσανά μου
Βάχι, στη γης πατώ κι η γης βροντά
Κι αυτή τα πάθη μ’ αρωτά

Βάχι, νέχω και τον παλιόκοσμο και σέρνει τ’ όνομά μου
Βάχι, βάχι, βάχι, μέρα και νύχτα
Αναίτια τα νιάτα, τα νιάτα που ‘χα.